Раҳмат қани биродар...

Мираҳмад ҳар кунгидек ишдан кеч чиқди.
Машинасида йўлда келаркан йўл четида қўл
кўтариб турган талабага кўзи тушдию тўхтаб
эшикни очди. Талаба югуриб келиб: "Ака
нариги қишлоқда тураман, йўлингиз шу томнга
бўлса олиб кетинг, илтимос" деди. "Майли,
мининг" деб машинани юргизди. "Эй қандай
замонлар келдия, биров тўхтай демайдия, бир
соатдан бери турибман" деб гап бошлади
талаба. "Нимасини айтасиз, инсофни еб
тугатаябмиз шекилли, машинаси камайиб
қоладида одам мингисса" деб жавоб қайтарди
Мираҳмад, машинасида суҳбатга халақит бериб
жаранглаётган мусиқани пасайтириб. Бир
зумда нариги қишлоққа етиб қолишди. "Шу
ерга тўхтатиб юборинг" , деди талаба йигит.
"Тушинг укам, мана етиб келдик... Йигитча
шошибми, унутибми раҳмат айтишни унутиб
тушиб кетди. "Ия, ҳозиргина инсофдан гапириб
келган укамиз раҳматни ҳам насия қилиб
тушиб кетдилара"...дея кўнглидан ўтказди.
Уйга етгунча шу гап миясида айланаверди,
раҳмат дея миннатдорчилик билдирмаган
одамга яхшилик қилганидан афсуслангандек
анча вақт хомуш ўтирди. Бирдан йигирма
йилдан бери бенамозлиги, ақалли бир марта
бўлсада шукр демагани эсига тушиб кетди.
"Тўхта, бир оддий инсонга зарра қадар қилган
яхшилигинга миннатдорчилик билдирмаганига
шунча аччиқланаябсан, ўзингчи, бир умр
неъматларини еб, ичиб, дунёсида яшаб,
ҳавосидан нафас олиб, соғу-саломат юриб бир
марта шукр дедингми, шунча неъматни
шукронасига бир марта намоз ўқидингми, бир
марта Аллоҳга "раҳмат" дедингми? Аллоҳни
ҳам сендан бу ишинг учун аччиғи
чиқаётгандир...