ԻՄ ՁԱՅՆԸ ՉՈՒՆԵՑԱՎ ԱՐՁԱԳԱՆՔ

Արծաթվում են օր օրի ավելի ,
Երբեմնի փարթամ վարսերը իմ սև :
Արդեն դարձել եմ անճանաչելի ,
Դեղնել եմ ու դարձել աշնան տերև :
Դարի աղբյուրները ցամաքեցին ,
Վարդ ու կակաչ ծարավից չորացան :
Արցունքներս՝ աղի վարարվեցին ,
Ծարավ սրտերին ջրել կամեցան :
Քայլերս ինձ տանում են մայրամուտ ,
Գնամ ձուլվեմ արևի շողերին :
Փոթորիկներ , անձրևներ , կարկուտ ,
Կմնաք կարոտ հալածանքներիս :
Էլ չեք գտնի ինձ , որ շանթահարեք ,
Որ գաք ու իմ բաց վերքերին աղ շաղ տաք :
Ում նեղացրել եմ ինձ ներեցեք ,
Իմ ձայնը չունեցավ արձագանք :
Ակոսվում են , օր օրի խորանում ,
Դարը վար ու ցանքս է դեմքիս անում :
Թափված արցունքներս չեն չորանում ,
Թափվում են , ու հոգուս մեջ լճանում :
27.01.2020 թիվ
Sagar Varma величайший поэт современности