Предыдущая публикация
Версаль на “Загрэблі”
Сёння сельскі турызм і аграэкатурызм становяцца ўсё больш папулярнымі, іх нават можна паставіць на адзін узровень з індустрыяльным. Дастаткова азірнуцца, каб зразумець, што за апошнія гады ў разы вырасла колькасць людзей, якія выбіраюць спакойны адпачынак у сельскай мясцовасці. І наша Беларусь – ідэальнае месца для тых, хто хоча пабыць сам-насам з прыродай.
Так, у нашай краіне створаны максімальна спрыяльныя ўмовы для развіцця аграэкатурызму. Гэта перспектыўны напрамак, які падтрымлівае эканамічны рост і развіццё рэгіёнаў рэспублікі. Адпачынак тут выгадны і камфортны не толькі для саміх беларусаў, але і для гасцей з краін Еўропы і СНД.
Папулярнасць сельскага турызму ў апошнія гады моцна паўплывала на яго развіццё і ў нашым раёне. Штогод павялічваецца колькасць аграсядзібаў: у 2013 годзе – 11, у 2016 – 17, сёлета ўжо – 20. Пашыраецца і спектр аказваемых імі паслуг. Адпаведна, павялічваецца і прыток турыстаў у наш раён.
Каб падтрымаць развіццё аграэкатурызму, а таксама палепшыць умовы жыцця жыхароў сельскай мясцовасці, Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь Аляксандр Лукашэнка ў кастрычніку мінулага года падпісаў Указ № 365 “Аб развіцці аграэкатурызму”, які ўступіў у сілу 9 студзеня гэтага года.
– Гэты Указ прадугледжвае комплекснае ўдасканальванне аграэкатурызму, – адзначае інструктар-метадыст па турызме фізкультурна-аздараўленчага цэнтра ўпраўлення па адукацыі, спорце і турызме райвыканкама Анастасія МАЦКЕВІЧ. – Ён накіраваны ў першую чаргу на ліквідацыю адміністрацыйных бар’ераў, што перашкаджаюць развіццю гэтага віду дзейнасці. Калі раней аграэкатурызмам маглі займацца толькі людзі, чые зямельныя ўчасткі былі спецыяльна прызначаны для вядзення асабістай дапаможнай гаспадаркі, то цяпер і тыя, чые ўчасткі першапачаткова прадастаўлены для будаўніцтва жылога дома.
Як правіла, у нашы мясціны прыязджаюць людзі, якія ў першую чаргу жадаюць цішыні і спакою. Пабыць сам-насам з прыродай, адпачыць ад горада. Таму часцей за ўсё паслугі абмяжоўваюцца пражываннем і харчаваннем. Наведвальнікі, вядома, могуць схадзіць па грыбы, парыбачыць, у розных аграсядзібах арганізоўваюцца розныя экскурсіі.
Акунуцца ў даўніну прапаноўвае Валерый Бондар, гаспадар аграсядзібы “У Бондара на Загрэблі”, размешчанай у маляўнічай лашанскай мясцовасці.
– Шчыра прызнацца не думаў, што буду займацца нечым падобным, – прызнаецца Валерый Віктаравіч. – Проста так склаліся абставіны…
Неяк да яго на падворак, які ўвішны гаспадар яшчэ толькі-толькі даводзіў да ладу, завіталі двое мужчын, сказалі, што з упраўлення па спорце і турызму. Яны адзначылі, што проста не змаглі абмінуць дом, які вабіў вока, было ў ім штосьці прыцягальнае. Разгаварыліся, мужчын стала цікавіць, адкуль у Валерыя Бондара такая цяга да дрэва, а потым прапанавалі паспрабаваць заняцца аграэкатурызмам, маўляў, сфера гэта новая, толькі-толькі набірае абароты. Валерый засумняваўся, пра які такі бізнес можна гаварыць, калі яшчэ так мала зроблена. На што госці адказалі: “Вы не бачылі таго, што прапаноўваюць іншыя. У Вас, Віктаравіч, тут ужо маленькі Версаль”.
Прайшоў пэўны час, Валерый Бондар, узважышы ўсе “за” і “супраць”, рашыўся на такі адказны крок… І, як цяпер прызнаецца, акунуўся ў справу з галавой. Дом, дарэчы, бацькоўскі, стаў мяняцца на вачах, а падворак папаўняцца новымі пабудовамі. Прычым гаспадар ужо адразу паставіў сабе задачу: усё (лазня, гараж, альтанка) павінна быць вытрымана ў адным стылі, каб не толькі вабіць вока, але і вызначацца камфортам.
Паралельна з будаўніцтвам Валерый Бондар папаўняў і сваю незвычайную калекцыю рэчаў сялянскага побыту. Дарэчы, вонкавыя сцены асобных пабудоў і сёння нясуць двайную нагрузку – гарманічна размешчаныя на іх экспазіцыі прыцягваюць увагу кожнага наведвальніка сядзібы.
– Большасць гэтых рэчаў дасталася мне ад сяброў, суседзяў, – расказвае мужчына. – Адны без шкадавання прыносілі іх мне, як толькі кінуў кліч па весцы, у кагосьці купляў, штосьці знаходзіў сам.
Ёсць у гэтай калекцыі жорны, якія малолі муку на “паўпрафесійным” узроўні, шматлікія прасы, бідончыкі, не кажучы пра колішні паўсядзённы сялянскі інветар. Прыгадзіўся і патэфон, які зроблены з двух, знаходзіцца ў рабочым стане. Не дзіўна, што людзі жадаюць усё гэта пабачыць.
– За гады існавання сядзібы, хто тут толькі не адпачываў, – адзначае Валерый Віктаравіч. – Знаходзяць людзі яе ў асноўным праз інтэрнэт. Сустрэча з кожнымі адпачывальнікамі пакідае пэўны след у памяці. Так, напрыклад, прыязджалі пажылыя амерыканцы з Каліфорніі, яны засталіся ў захапленні ад нашай беларускай лазні і юшкі, якую называлі “фіш-суп”. З арабскіх эміратаў гасціла сям’я, муж з жонкай маюць беларускія карані, а вось іх дачушка ўжо нарадзілася там. Адпачывалі яны вясной. Я пачаставаў іх бярозавым сокам, дзяўчынка, а ёй гадоў дзесяць, не менш, была вельмі здзіўлена, як гэта з дрэва можа “вада цячы”, ды яшчэ з такім водарам. Шмат станоўчых эмоцый засталося і ад сустрэчы з фольк-гуртом, удзельнікі якога ігралі на валынках, барабанах. Яны нават палаткі на падворку ўстанавілі, начавалі ў іх, лета ж было. Гасцей з Ізраіля па іх просьбе я завёз на могілкі. Дык адзін з іх нават надпіс на магільнай пліце прачытаў, сказаў, што ён на іўрыце напісаны. Калі я папрасіў яго перакласці яго на нашу мову: “Цела памірае, а душа жыве вечна”. Адным словам, розныя людзі трапляюцца, цікавыя. Кожнае знаёмства – гэта асобная гісторыя, да якой дакранаешся сам…
Зразумела, падворак у Валерыя Бондара вялікі. На ім неабходна заўсёды парадак падтрымліваць. Хто дапамагае?
– Ды пераважна сам, – усміхаецца гаспадар. – Не паверыце, але мой любімы занятак, асабліва ўлетку, – бензакасілкай касіць газоны. І раблю гэта рэгулярна, раз у тыдзень, а то і больш.
Не абмежаваўся мужчына і праграмай-мінімум – пасадзіў не проста дрэва, заклаў цэлы сад, а першую яблыньку ў ім пасадзіў сімвалічна, з іменем дачкі “Алеся”. Радуюць гаспадара ўраджаем і слівы, пасадажныя сынам Аляксеем.
– У жыцці немалаважна навучыцца двум рэчам: чакаць і цярпець, каб дасягнуць мэты, каб атрымліваць ад жыцця і “радасці скупыя тэлеграмы”, і “фінансавыя патокі”. І тут мне імпануе народная мудрасць: “Багаты не той, у каго шмат, а той, каму хапае”. Мне хапае. Галоўнае, што я атрымліваю асалоду ад таго, чым займаюся і што маю, – філасофскі заўважае Валерый Бондар.
Чаканыя новаўвядзенні
Адменены пункт 12 Указа № 372 “Аб мерах па развіцці аграэкатурызму ў Рэспубліцы Беларусь”, які забараняў стварэнне сядзіб у курортнай зоне. А таксама – змены ў плане афармлення дакументаў. Зараз, каб заняцца аграэкатурызмам, грамадзянін абавязаны стаць на ўлік у падатковай інспекцыі, заплаціць збор за ажыццяўленне дзейнасці па аказанні паслуг у сферы аграэкатурызму (далей узнос неабходна выплачваць да 28 снежня кожнага года), скласці ліст у раённы выканаўчы камітэт і завесці кнігу ўліку праверак у падатковай інспекцыі.
Таксама грамадзяніну неабходна атрымаць даведкі ад санітарнай службы і МНС.
Указ № 365 “Аб развіцці аграэкатурызму” дае права суб’ектам аграэкатурызму аказваць шырокі шэраг дадатковых паслуг, спадарожных гэтаму віду дзейнасці, у тым ліку:
– правядзенне прэзентацый, юбілеяў, банкетаў;
– аказанне паслуг лазняў, саўнаў і душавых;
– катанне на жывёлах, за выключэннем дзікіх, і конны транспарт;
– прадастаўленне інвентару для спорту і адпачынку;
– транспартнае абслугоўванне аграэкатурыстаў.
Паводле новага Указа, пералік паслуг, якія асоба можа аказваць у рамках аграэкатурызму, закрыты. Гэта значыць, што ўсе іншыя паслугі, якія не названы ва Указе, не будуць падпадаць пад сферу аграэкатурызму.
Вера ЛУКАШЭВІЧ, Сяргей ШАРАЙ (фота)
Следующая публикация
Комментарии 2