Խավարն է գրկել մարմինս ուժով,

Ու փորձում ճանկռել իր մագիլներով,
Սոսնձվել է նա սրտիս պատերին
Ու ծիծաղում է ցավ ներարկելով։
Իսկ թաղված լույսը խավարի ծոցից
Թախանձում է, որ կյանք գա նորից,
Իսկ ես խճճված իմ եսերի մեջ
Լույսն ու խավարը խեղդում եմ իմ մեջ։
Բայց ահա լույսն իր ճառագայթներով,
Պատռում է խավարն ու լուսարձակում,
Եվ նա հաղթում է խավարին անգութ,
Ու իմ սրտի մեջ մի նոր բույն կերտում։
Արմինե Դավթյան 17․06․2016