Հոգին չի ծերանում ՝հեղինակային էջ՝

ՎԵՐԵԼԱԿՈՒՄ Նախատոնական վերջին օրն էր։ Քաղաքը եռուզեռի մեջ էր։Լույսերի շլացնող փայլը խնդություն ու բերկրանք էր տալիս գունավորված քաղաքին։ Ոմանք դեռևս գնումներ էին կատարում, ոմանք պատարաստվում էին Նոր տարին դիմավորել Հանրապետության հրապարակում, իսկ գեղեցկության սրահում կանանց հոսքը գնալով շատանում էր։ Եվ այս ամենին անտարբեր, բոլորից անջատ , մի տղա էր քայլում շտապելով՝մտքում մի երգ մրթմրթալով: Մտքերը խառն էին `ցաքուցրիվ; Մոտեցավ մոտակա կանգառ. >,- մտածեց նա, >։ Բայց կարծես բախտը այս անգամ ժպտաց: Հեռվից երևաց մոտեցող ավտուբուսը: Նա հանգիստ շունչ քաշեց, ժպտաց, ու նստեց. >,- մտորեց նա: Հաջորդ կանգառում մի հմայիչ աղջիկ՝ գեղեցիկ հարդարված մազերով, նստեց նրա կողքին։ >,-ինքն իրեն խոսեց տղան: -Կասե՞ք որտե՞ղ է խաչքարի կանգառը,-հարցրեց տղան՝ ձևացնելով, իբր չգիտի։ -Այո, կասեմ, ես ինքս այդ կանգառում պիտի իջնեմ։ Շատ լավ, կսպասեմ,- ձայնին ուրախ ելևէջներ տալով՝ ասաց տղան։ -Ահա և մեր կանգառը, -ասաց աղջիկը,-կարող եք իջնել,- ու ինքն էլ շտապեց իջնել։ Նրանք իրարից անկախ հայտնվեցին նույն շենքի դիմաց։ -Այ՜ քեզ զուգադիպություն, դուք էլ ե՞ք այս շենքում ապրում,-հարցրեց տղան; - ես նոր եմ տեղափոխվել նոր բնակարան և դեռևս բնակիչներին չեմ ճանաչում։ -Այո, - չոր ասաց աղջիկը՝հասկացնելով տղային, որ միտք չունի շարունակելու; -Դուք ո՞ր հարկում եք մնում։ -17..,-ասաց աղջիկը,-իսկ դու՞ք. -Ի~նչ զուգադիպություն 71...ճիշտ հակառակը,-աչքերը փայլատակելով ասաց տղան։ Աղջիկ ժպտաց, ապա սեղմեց կոճակը։ -Ինչո՞ւ սեղմեցիք 17ը,-...ասաց տղան ....ես 7 րդ հարկում եմ ապրում,ուղղակի կատակեցի.... -Բայց ես այստեղ կատակելու առիթ չտեսա,- սառը պատասխանեց աղջիկը։ - Իսկ ինչո՞ւ եք տխուր, չէ ո՞ր տոներն են մոտենում....ջինգլ վեհ, ջին գլ վեհ,-...քթի տակ երգելով ՝մրթմրթաց տղան։ -Տխուր չեմ, ուղղակի շտապում եմ։ -Դեռ 10 րոպե կա ...կհասցնենք։ Եվ այդ խոսքի վրա կատարվեց անսպասելին․․․․․․ -Ի°նչ պատահեց, ի°նչու հանգան լույսերը։ -Կարծում եմ չար կատակ է մեկը խաղում....աու աու...ո՞վ կաաա այդտեղ....իզուր է...գրողը տանի.. ))։ -Աստված ի՛մ,-բղավում էր աղջիկը,- օգնեցեք, մի բան արեք, ես վախենում եմ մթությունից, խնդրում ե՛մ։ -Ճիշտ է՛, բոլորի կյանքը ես պիտի լուսավորեմ ,-ասաց տղան ու գրպանից հանելով կրակայրիչը ՝միացրեց այն։ -Տեսնո՞ւմ եք անգամ կապ չկա , որ զանգահարեմ, ի°նչ անենք, օգնեցե~ք, օգնեցեք, -նորից սկսեց բղավել աղջիկը։ -Լա՛վ, իզուր ե՛ք բղավում...հիմա բոլորն իրենց սեղանների մոտ սպասում են 12 ին...ինձ էլ տանը ոչ ոք չի սպասում...միայնակ եմ, ի՞նչ կապ ունի վերելակում, թ՞ե որտեղ, այսպես գոնե մենակ չեմ լինի,ձեր նման գեղեցկուհին ինձ կընկերակցի,- ասաց տղան ու տոպրակից հանեց շամպայնը... -- Իսկ ինձ տատիկս է սպասում, հասկանո՛ւմ եք, նա հիմա անհանգստությունից կմեռնի,այսքան ժամանակ վերելակից օգտվում եմ, երբեք չեմ մնացել, Աստված ի՛մ; ի°նչ եք անում,-ճչաց աղջիկը։ -12ը հիմա կխփի երկու րոպեից...վերցրու՛, ահա՛ բացեցի՛... տատիկը քնած կլինի արդեն,-ասաց տղան՝ մեկնելով աղջկան շամպայնի շիշը։ -Տատիկս ավելի շուտ կքնի հավիտյան,-լացակումած ասաց աղջիկը,- իսկ դուք, ես անգամ չգիտեմ ձեր անունը։ _Արմեն,-ձեռքը մեկնելով աղջկան ՝ասաց նա,- ի°սկ ձերը - Մանե,- խեղդված ձայնով ասաց աղջիկը, ու վերցրեց շամպայնի շիշը,- հուսամ սա կլինի առաջին և վերջին Նոր Տարին, որ ես կնշեմ վերելակում, - ու խմեց ։ -Շնորհավոոոոոոոոր, շնորհավոոոոոոր, -պայծառացավ Արմենը, - խմենք։ Դրսից լսվում էր աղմուկ աղաղակ, Ամենուր ցնծություն էր, երաժշտութույն, հրավառություն, , Լսվում էր նաև շշնջոցներ․ >։ -Օգնեցե՜ք , վերելեկում մարդ կա, -նորից սկսեց կանչել Մանեն։ -Մանե ջան, քեզ մի տանջի՛ր, ինչ եղավ, եղավ, արի խմենք, ,վայելենք այս պահը, այն կդառնա անդարձ հիշողություն, հասկանո՞ւմ ես, կդառնա կյանքի մի գունավոր հուշ, գուցե սա ճակատագիր է․․․․ -Ի°նչ հուշ, ես վախից ու ցրտից դողում եմ, դուք հուշերից եք խոսում,-ասաց Մանեն, ու էլի շամպայնը մոտեցրեց շրթունքներին,- ո՞վ եք դուք ընդհանրապես, որ ինձ կյանք սովորեցնեք, ես արդեն կասկածում եմ, որ սա ձեր սարքած խաղն է, հաա, հաա, հենց այդպես էլ կա, -Ինչե՞ր ես խոսում։ -Երբ դուրս գանք այստեղից, դուք կստանաք ձեր պատիժը; -Օ՜ ոչ, սա արդեն չեղավ, դու ինձ նեղացնում ես, ես քեզ համար տոն եմ կազմապերպում, իսկ դու ․․․,- և տոպրակից հանեց քաղցրավենիքի տուփը ու տվեց նրան, - համտեսի ու հանգստացի։ Մանեն մթության մեջ փորձեց գտնել տուփը և ձեռքով հպվեց Արմենի տաքուկ ձեռքերին,մարմնով դող անցավ, խմիչքը կամաց կամաց իր ազդեցությունն էր թողնում, փորձեց ետ քաշվել, բայց Արմենը ամուր բռնեց ձեռքը․ -Մի վախեցի՛ր, ես քո կողքին եմ, ու ես երբեք չեմ կարող նեղացնել անպաշտպան աղջկան, ու երբեք չեմ օգտվի նրա անօգնական վիճակից։ Նրանք երկուսով դատարկեցին շամպայնի շշերը, ու սկսեցին բարձրաձայն երգել -Նոր Տարի , գալդ բարի Ձմեր պապի վերելակի դուռը բացի։ Երգում էին, ու ծիծաղում։ -Բա չպարե՞նք,-հարցրեց Մանեն Պարե՛նք, -ասաց Արմենն ու գրկեց նրան։ Երկուսն էլ զգացին իրարու սրտի զարկերը , և լռեցին ձայները։ -Դու հավատո՞ւմ ես սեր առաջին հայացքից արտահայտությանը, -հարցրեց Արմենը։ -Մինչև այսօր չէի հավատում, , իսկ հիմա․․․․․․ա՜յ քեզ ճակատագիր։ -Այո կյանքն էլ վերելակի նման է, ոմանք իջնում են, ոմանք բարձրանում, ոմանք մնում են ու սիրահարվում։ Անցան տարիներ, Արմենն ու Մանեն ամեն Նոր տարի նշում են իրենց ամուսնության տարեթիվը, , ու իրենց երջանկության գեղեցիկ ակնթարթները փոխանցում իրենց զավակներին: Հեղինակներ` Արմինե Դավթյան և Արամ Բուրսա... Շնորհավոր Նոր տարի... Առողջ , լուսավոր տարի լինի բոլորիս համար☺☺☺☺