ՕՏԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

Օտարությո՛ւն, մարմինս գրկած՝
Ինձ առել ես խորթ ափերիդ մեջ,
Ուզում եմ դուրս գալ, խեղդվում եմ կարծես,
Դու ինձ ճանկռում ես մագիլներով նենգ։
Ու քո սառնաշունչ մատներով այդպես,
Դու նկարում ես անիվը կյանքի,
Իսկ ես հողածին մի խենթ արարած,
Փնտրում եմ ելքը՝ այս տվայտանքի։
Օտարությու՛ն, ցավն ու կարոտը
Ամբարել ես դու քո մառաններում,
Ու անթափանց հոգուս թելերում՝
Թախիծ լցնելով կարոտ ես հյուսում։
Ու չսիպացած վերքերս ցավոտ՝
Ափից ափ այդպես անգութ նետելով,
Հռհռում ես դու անվերջ ծաղրելով՝
Ներսդ կուտակած թույնը շաղ տալով։
Իսկ ես փորձելով ազատվել քեզնից,
Փրկում խնդրելով՝ մով ալիքներից,
Անէանում եմ ծովում կարոտի,
Որ կարոտն անտես՝ հույզս փարատի։
25,02․ 2016 Արմինե Դավթյան