Рэдка хто знойдзе хвіліну каб прайсьціся каля блізкіх чужынцаў, якія ўжо даўно сыйшлі ад нас. Мы мітусліва наведаваем на святы сваіх продкаў па адной лініі роду і пасля бяжым на іншыя могілкі, дзе таксама трэба ўшанаваць прашчураў ужо па іншай лініі. А калі ўдумліва прайсьціся каля ціхіх камянёў, то знойдзем магілы, якія датуюцца можа 1890 годам, ці нават ранейшыя за іх. Вось так глядзіш на імёны і думаеш, што вось яны - першыя жахары вечнай цішыні.
Адныя з могілак, якія наведваю я, месцяцца недалёка ад вёсцы Буцэвічы. Але не кожны з тых, хто прыяджае да сваіх памерлых ведае, што гэта даволі старое месца, з доўгай гісторыяй. У дакументах Буцэвіцкай царквы можна знайсці звесткі, што хавалі там мясцовых жыхароў нейдзе з 1800 года, а можа і раней. Мой прапрапрадзед Васіль Азаронак з'явіўся ў наваколлі ў 1830 годзе, калі малады пан Лапіцкі прывёз некалькі сямей з Лепельскага раёна на новыя землі. Васіль нарадзіўся ў 1809 годзе, калі яму было 21 год пераехаў на новае месца з сям'ёй. за 10 год жыцця ў Буцэвічах гаротна пахаваў на мясцовых могілках пяцёх малых дзяцей - Агаф'ю, Кузьму, Казіміра, Настассю, Івана. У 31 год стаў удаўцом, калі яго жонка Феліцыяна памерла падчас родаў. Праз 40 дзён, калі сыйшоў траўр, ажаніўся зноўку, бо трэба была жонка для немаўляці. А праз 23 гады, у 1863 годзе і сам ва ўзросце 54 год, знайшоў апошні сон на Буцэвіцкіх могілках. Там жа на могілках пахавана і яго другая жонка, мая прапрапрабабка Марцэля Азаронак, там жа пазней калі пражывуць жыццё пахаваюць і яе з Васілём дарослых дзецей Івана, Гаўрылу, Кацярыну, Леона, Сцяпана. Усе яны людзі ХІХ стагоддзя, людзі якія пакінулі пасля сябе для нашчадкаў толькі імёны. Цікава і сумна адначасова – я ведаю іх даты нараджэння і гады смерці, але з усіх узгаданых вышэй людзей я ведаю магілу толькі свайго прапрадзеда Сцяпана Азаронка. Дзе ж усе яны пахаваны? Дакладна на Буцэвіцкіх могілках, могілках якім больш за 200 год, але іх месца ведаюць хіба толькі сосны ды бярозы, што растуць побач. І гэта прыклад толькі адной сям'і і аднаго прозвішча, якія жылі ў Буцэвічах ды і тое не з самага пачатку заснавання вёскі.
Дык колькі ж спачывае на малых вясковых могілках прашчураў тых, хто жыве зараз? Колькі такіх могілак і гісторый хаваецца ў раёнах, паветах, уездах вялікай краіны? Гісторыя сям'і, не пачынаецца з 1917 года, ці Другой сусветнай вайны, яна глыбей і мацней. Таму, стварайце радаводы і наноў адкрывайце сваіх, ужо такіх забытых продкаў. Яны вартыя таго, каб іх дасягненнямі ганарыліся, памяталі пра жыццёвыя шляхі і вучыліся на іх памылках. Яны так жа як і мы любілі, кахалі, змагаліся і марылі.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев