ՀՌՈՄԵԱՑԻՆԵՐԻՆ 3:
Արդար մարդ չկա
9 Եվ հիմա ի՞նչ, մենք՝ հրեաներս, առավելությո՞ւն ունենք. ամենևին ոչ, որովհետև հաստատեցինք, որ հրեաներն ու հեթանոսները բոլորն էլ մեղքի տակ են, 10 ինչպես որ գրված է. «Չկա արդար և ոչ մեկը։
11 Ողջամիտ մեկը չկա, չկա մեկը, որ Աստծուն փնտրի։
12 Բոլորը խոտորվել են, միասին անպետք դարձել. բարություն անող չկա, մե՛կն անգամ չկա (Սաղ. 14.3)։
13 Նրանց կոկորդը բաց գերեզման է, և իրենց լեզուներով նենգություն են անում (Սաղ. 5.9բ). նրանց շրթունքների տակ իժերի թույն կա ։
14 Նրանց բերանն անեծքով ու դառնությամբ է լի (Սաղ. 10.7)։
15 Նրանց ոտքերն արյուն թափելու համար են արագընթաց։
16 Նրանց ճանապարհներին կործանում և թշվառություն է։
17 Եվ խաղաղության ճանապարհը չճանաչեցին (Ես. 59.7
Ահա այն երկու թևերը, որոնք մարդուն կարող են երկրից վեր բարձրացնել՝ սրտի մաքրությունն ու պարզությունը: Պիտի լինես գործերի մեջ պարզ, զգացմունքների և մտածումների մեջ՝ մաքուր: Սրտի մաքրության մեջ կսկսես Աստծուն փնտրել, պարզության մեջ՝ Նրան կգտնես և կուրախանաս: Մաքուր սիրտը հեշտությամբ է մուտք գործում երկնքի դարպասներից ներս:
Եթե բարի սխրանքներ ենք գործում, ապա պետք է չափազանց խոնարհվենք Աստծո առաջ, որպեսզի Նա, տեսնելով մեր տկարությունը, ծածկի մեզ Իր ձեռքերով և պահպանի, որովհետև եթե բարձրանանք հպարտությամբ, Նա կհեռացնի մեզնից Իր հովանավորությունը, և մենք կկործանվենք:
Դատապարտելը հիվանդություն է: Հիվանդանոցում բոլոր մարդիկ հիվանդ են, բայց ոչ ոք չի մեղադրում հարևանին, թե դու հիվանդ ես, որովհետև մարդը տեսնում է, որ ինքն էլ է հիվանդ: Իսկ մենք, թեև ամեն դեպքում հոգով հիվանդ ենք, միմյանց խայթում ենք: Դա նույնն է, թե ինչ-որ մեկի աչքը ցավում է, իսկ նա սկսում է դատել նրան, ում թոքերն են ցավում: Ահա թե մենք` դժբախտներս ինչ ենք անում, և այնուամենայնիվ ինքներս դա չենք նկատում: