Դու իմ հեքիաթն ես: Քեզ հեքիաթ եմ անվանում, որովհետև դու էլ հեքիաթի նման իրական չես, դու էլ ես հորինված: Փոքրիկ երեխայի նման,ով ամեն գիշեր հեքիաթ է ուզում լսել, ես նույնպես ուղղակի մի քանի տարբերությամբ, ես ամեն գիշեր-ցերեկ, օր-ժամ, րոպե-վայրկայն ուզում քեզ տեսնել ու լսել: Բայց դու հեքիաթ ես... դու հորինված ես: Ես քեզ պատկերել եմ իմ իդեալի պես, պատկերել եմ առանց թերության, պատկերել եմ իմ երազածը, ու քեզ անվանել հեքիաթ: Տեսնես մի օր դու իրականություն կդառնա՞ս, որ ամեն օր ինձ քո խոսքերով ջերմացնես, որ ամեն օր մատիտը ձեռքիդ վերցնես ու երեսիս քո ժպիտից պատկերես: Տեսնես օրերից մի օր դու իրականություն կդառնա՞ս:
Ես քեզ սիրահարվել եմ իմ հեքիաթ, առանց լսելու քո մասին սիրահարվել եմ, առանց տեսնելու քեզ