Весялуха, Весялуха, Што ж ты нас не весяліш? Тут цяпер пустэча, глуха І наўкол нямая ціш. Толькі кветкі на пагорку Распускаюцца – цвітуць, Птушаняты, бы сіроткі, Гнёзды па вясне віюць… А калісьці тут кіпела Хрысціянскае жыццё, Быў касцёл драўляны, цэлы. Ўсё пайшло у небыццё… Мая мама ўспамінае, Як яшчэ была дзяўчом, З вёскі хлопчыкі, дзяўчынкі Пешшу йшлі сюды гуртом. Тут у іх была навука, Споведзь першая была. І збіраліся вучыцца З вёсак, з кожнага двара. Тут парою частавалі Іх духмяным малаком, Бо кароўка пры касцёле… І індзюшкі з індыком Тут паважныя гулялі Каля дома пры двары, Весялілі-забаўлялі Гучным поклічам яны… …Разбурылі, зруйнавалі, Знішчылі і ўсе крыжы, Нібы кожнаму пакл
Пафарбуем яйкі, булак напячом, Завітае свята хутка ў кожны дом. Хрыстус уваскрэсе! –Сапраўды! –ў адказ І Вялікім будзе гэты дзень для нас. Павіншуем блізкіх, родных і сяброў, Знойдзецца нямала цёплых, шчырых слоў. Хрыстус уваскрэсне, каб надзею даць, На шляху жыццёвым нам дапамагаць. Нас любіць навучыць Ён без лішніх слоў, Бо заўжды, навекі - Бог і ёсць любоў. Пафарбуем яйкі, булак напячом. Шчыра запрашаем свята ў кожны дом! Даната Варабей
Снег іскрыцца і блішчыць на марозе, Свята Божага Раства на парозе. І святлеюць нашы душы, здаецца, З хваляваннем б’юцца нашыя сэрцы. Ражаство Хрыстова зноў сустракаем, І знаёмых і сяброў мы вітаем. Шчодра дзелімся з усімі аплаткай, Наступілі-надышлі ўжо калядкі ! Мы падзякуем за ўсё Пану Богу, За жыццё і за зямную дарогу, За святло, што пасылае нам зорка, Што над намі загарыцца высока. Просім мы аб міры,згодзе у свеце, Каб здаровымі раслі нашы дзеці, Каб было над намі мірнае неба, Больш нічога нам для шчасця не трэба. Дай нам, Божа, ўсім штодзеннага хлеба, Лепей ведаеш за нас,што нам трэба… Шчодра дзелімся з усімі аплаткай, Наступілі-надышлі ўжо калядкі!!! Даната Варабе
За тых, каго з намі сягоння няма, За тых, хто пакінуў зямную дарогу, Памолімся разам, каб промнем святла Нам выпрасіць ласку збаўлення у Бога. За тых, каго з намі сягоння няма, Хто мог бы Ўсміхнуцца і быць з намі побач... Не іхняя восень, не іх і вясна, Не глянуць яны нам ніколі у вочы... Не пройдуць па ранішняй чыстай расе І нас не абдымуць яны больш ніколі, Не убачаць бярозак у іх харастве, Не пройдуць па мірнаму жытняму полю... За тых, каго з намі сягоння няма Мы молімся разам і светач трымаем, Каб ведалі - з намі у сэрцы штодня, Мы помнім і любім і ўсіх абдымаем...