Հետաքրքիր էր այդ օրը, զարմանալի, տարօրինակ… Բոլորի դեմքերը մի տեսակ քաոսային տրամադրություն էին հաղորդում, բոլորն անհանգիստ էին, միմյանց ականջին շշուկով ինչ-որ բաներ էին խոսում…
Նա նստել էր հեռվում՝ գլուխն առած ափերի մեջ ու գաղտնի արտասվում էր: Մարդիկ չպետք է տեսնեն իր արցունքները, չպետք է տեսնեն, որ նա էլ է ցավում… Կյանքը կարծես կանգ էր առել, հայտնվել էր մի փակուղում, որից դուրս գալու ելքը չէր երևում:
Նայում էր շուրջը եղող մարդկանց. ոմանք չարացած էին, անհանգիստ, նյարդայնացած, ոմանք էլ արտասվում էին, ողբում… իսկ ի՞նքը. իր հոգին էլ ալեկոծ էր, մտքերը՝ անհանգիստ ու ցրված: Ի՞նչ է լինելու հետո…
- Հա՜յր, ներիր նրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում:
Այս խոսքերը սրի պես մխրճվեցին նրա սրտի մեջ: Ո՛չ
Ամենակարող Աստված՝ ես գիտեմ, որ մեղավոր եմ։ Ես զղջում եմ դրա համար, խնդրում եմ, ների՛ր ինձ, բայց հավատում եմ, որ Քո Որդուն՝ Տեր Հիսուս Փրկչին նաև ինձ համար ես տվել, ի՛մ մեղքերի փոխարեն ես տվել։ Ես հավատում եմ,որ Դու Տե՛ր Հիսուս, խաչի վրա նաև ի՛մ մեղքերի համար ես վճարել։ Շնորհակալ եմ՝, Տե՛ր։ Ես հավատում եմ, որ Դու հիմա այստեղ ներկա ես Քո Սուրբ Հոգով։ Աստծո Հոգի՝ ես Քեզ հրավիրում եմ՝ Հիսուս Քրիստոսի անունով։ Մտի՛ր իմ սիրտը, և հարություն տուր ի՛մ հոգուն։ Դարձիր ի՛մ Տերը, ի՛մ Աստվածը։ Ինձ ծննդաբերող Սուրբ Հոգի՝ և ես Քո զավակը։ Այսուհետև ես իմ կյանքը Քեզ եմ հանձնում, ի՛մ կամքը Քո ձեռքերի մեջ եմ բերում։ Խնդրում եմ, Տե