Я за тысячу кіламетраў і не маю магчымасці з'ездзіць дадому. Тры гады мы бачымся толькі віртуальна праз сучасныя сродкі сувязі. Але мама цярпліва зносіць абставіны, праз якія мы вымушаны жыць у разлуцы і кажа: "Што б са мной не здарылася - не прыязджай"...
Мая мама з таго пакалення, якое яшчэ ў 90-х прадбачыла, чым гэта ўсё скончыцца і спрабавала нешта змяніць. Прозвішчы Бяляцкага, Багінскай, Шчукіна я чула менавіта з тых часоў. І пра Курапаты я даведалася, калі мама ездзіла туды на дзяжурствы, каб не даць зруйнаваць памяць. (Хутчэй за ўсё там расстраляны яе родны дзядзька).
І я памятаю, як гэтыя актыўнасці ўспрымалі на вёсцы. Уяўляеце, што можа адчуваць дзіця, калі яго мама "бэнээфаўка"?! Для мяне яно было страшнейшым за "п'яніцу". Бо там ўсё зразумела, такіх шмат было. А вось каб тусіць з сумнеўнай кампаніяй, размаўляць па-беларуску (хоць навокал і па-расейску не гаварылі, а чыста на трасянцы), ды быць незалежным назіральнікам на выбарах - такіх былі адзінкі на ўвесь Шаркаўшчынскі раён. І гэта было для мяне... праблемай, бо хацелася быць "як усе нармальныя людзі".
Але з часам прыклад мамы (якая ішла насуперак сістэме), заставіў мяне задумацца: мо яна мае рацыю? Мо не варта губляцца ў натоўпе і маўчаць? І быць "як ўсе" не так ужо і камфортна...
Вы праслухалі лекцыю, як ува мне нарадзілася змагарка 😄🙃.
Мамачка, я не ведаю, ці змагу калі-небудзь прытуліцца да цябе, але вельмі хачу падзякаваць за тое, што ты навучыла мяне адрозніваць дабро ад зла, быць мэтанакіраванай і адстойваць свае ідэалы. З днём нараджэння! Верым, можам, пераможам! Люблю цябе.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 2