Կայծակն արևին...հարց տվեց այսպես...
-Չէ որ ես էլ եմ, լույս տալիս քեզ պես,
Ինչից է որ քեզ, մարդիկ կհարգեն,
Իսկ իմ լույսի հետ, այսպես անհաշտ են։
-----------------------------------------------------------------
Արեգակն ասաց...Աշխարհն է վկա,
-Ես իմ տվածը, երեսով չեմ տա,
Լույս տալիս երբեք ձայնս չի գալիս,
Իսկ դու գոռում ես,հենց լույս ես տալիս,
-----------------------------------------------------------------
Որ դու էլ մարդկանց աչքին բարձրանաս,
Տվածտ բանը...Երեսով Չտաս։
Դու ետ մի դարձիր, քո խաչը վեր կալ,
Հագիր ոսկեպատ, պողպատե սանդալ:
Սնիր հայի մեջ, հուժկու վարչապետ,
Ու ծնիր ամեն սրտում մի վարպետ:
Առ ձեռքիտ մանգաղ, հնձիր մոլախոտ,
Մի թող պղծյալը, տիրի ժամ ու հոտ,
Շարժիր բազուկը, հաղթանդամ հայի,
Որ Աստծո առաջ, հույսը չմարի:
Ռաֆ Արմենյանո
Քեզ վեր մի դասիր,Աստծո ծառան չես,
Բավ է Արարչին,զուր տեղը կանչես,
Ինչքան էլ դու շան նման հաչես,
Այդպես նստած էլ պիտի հառաչես։
----------------------------------------------------
Ինչի էս ճղճիմ,այդ քայլով ունակ,
Երազում ես որ,ունենաս բանակ։
Բայց այդ երազը հոդս կցնդի,
Քանի դեռ հոգիտ վարչապետ պնդի:
Քեզանոտվել,քեզաորվել,
Քեզ համար եմ,տողեր գրել,
Քեզնով եմ կարոտ ապրել,
Ու քեզանով կյանք եմ փնտրել։
--------------------------------------------------------
Քեզանով եմ ուրախացել,
Քեզանով եմ տխուր դարձել,
Քեզանից ես չեմ թաքցրել,
Որ հենց քեզ եմ միայն սիրել։
--------------------------------------------------------
Քեզ նմանին չեմ հանդիպել,
Եվ ուրիշին չեմ էլ փնտրել,
Ինձ համար դու կյանք ես եղել,
Եվ հենց դու ես կյանքից շեղել։
--------------------------------------------------------
Իմ մեջ ես դու մեղքը տեսել,
Քո սրտի զարկը,քեզ բան չի ասել,
Ես եմ մեղավոր մի գուցե միշտել,
Որ Աստծուն թողած,ես քեզ եմ պաշտել։