Ես սիրում եմ, երբ այցելում ես իմ մտքերին: Ես սիրում եմ այն, Երբ, դու իմ կողմից`չհորինված սիրային վեպես ... Մի քիչ անիմաստ` մենակ մնալու մոլուցքով... Ես սիրում եմ`դռնից դուռ քայլերի սպասումն, քայլում ես առանց դանդաղելու, Եվ մուտքի դռան մոտ լապտերը ճռռում է ձնաբուքից Եվ քամին փչում է Ես սիրում եմ, երբ ժպտալով հարցնում ես... -Կարո՞ղ եմ... Շրթունքներիդ դիպչել Հորինված. Ես Հիշում եմ, թե ինչպես մի անգամ խնամքով սիրահարվեց: Խաղաղություն ընդունելով...
Երբ քեզ կոտրում են` Անմարդկային ու անաստված. Դրանից հետո հասկանում ես,որ այլեւս նախկինի պես չես լինելու։ Երբեք և ոչ մեկի հետ: Վերքերը մեզ թույլ չեն տալիս։ Նրանք մեզ ավելի ուժեղ են դարձնում, դատարկ ափսոսանքների փոխարեն ճիշտ եզրակացություններ անել: Ես չգիտեմ, թե դրախտումով է գրում անհնարինության այս սարսափելի սցենարները, բայց կյանքում կան պահեր, երբ հոգիդ ու սիրտդ ողջ-ողջ պոկվում են, ու սարսափից թմրում ես, ցավից կորցնում իրականության զգացողությունը... և մենք դաս ենք ստանում մեր մնացած կյանքի համար: Դառնում ուժեղ և դրա դիմաց ընդմիշտ հրաժարվում` վստահության անհասանելի շքեղությունից։ Ինչ վերաբերում է զգացմունքներին, մենք վստահորեն արգելակում ենք: Դավաճանության անգնահատելի փարձը` Ցմահ արմատանում է գիտակցեւթյան մեջ, Որպես ինքնապահպանման գլխավոր բնազդ... Շատերը չեն հասկանա, թե ինչ եմ գրել այստեղ, ես մի բան կասեմ՝ դավաճանությունը տարբեր դեմքեր ունի՝ մեկը մյուսից սարսափելի է։ Բայց նրանցից ամենազզվելին միշտ ամենաթանկ աչքերն ունեն։ Խորհուրդ եմ տալիս հիշել սա և ծայրահեղ զգուշությամբ ընտրել «ձեր կյա...ЕщёԵրբ քեզ կոտրում են` Անմարդկային ու անաստված. Դրանից հետո հասկանում ես,որ այլեւս նախկինի պես չես լինելու։ Երբեք և ոչ մեկի հետ: Վերքերը մեզ թույլ չեն տալիս։ Նրանք մեզ ավելի ուժեղ են դարձնում, դատարկ ափսոսանքների փոխարեն ճիշտ եզրակացություններ անել: Ես չգիտեմ, թե դրախտումով է գրում անհնարինության այս սարսափելի սցենարները, բայց կյանքում կան պահեր, երբ հոգիդ ու սիրտդ ողջ-ողջ պոկվում են, ու սարսափից թմրում ես, ցավից կորցնում իրականության զգացողությունը... և մենք դաս ենք ստանում մեր մնացած կյանքի համար: Դառնում ուժեղ և դրա դիմաց ընդմիշտ հրաժարվում` վստահության անհասանելի շքեղությունից։ Ինչ վերաբերում է զգացմունքներին, մենք վստահորեն արգելակում ենք: Դավաճանության անգնահատելի փարձը` Ցմահ արմատանում է գիտակցեւթյան մեջ, Որպես ինքնապահպանման գլխավոր բնազդ... Շատերը չեն հասկանա, թե ինչ եմ գրել այստեղ, ես մի բան կասեմ՝ դավաճանությունը տարբեր դեմքեր ունի՝ մեկը մյուսից սարսափելի է։ Բայց նրանցից ամենազզվելին միշտ ամենաթանկ աչքերն ունեն։ Խորհուրդ եմ տալիս հիշել սա և ծայրահեղ զգուշությամբ ընտրել «ձեր կյանքի մարդուն»...
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 4
Սիրում եմ քո ցուրտ քաղաքը
երբ այցելում ես իմ մտքերին:
Ես սիրում եմ այն,
Երբ, դու իմ կողմից`չհորինված սիրային վեպես ...
Մի քիչ անիմաստ` մենակ մնալու մոլուցքով...
Ես սիրում եմ`դռնից դուռ քայլերի սպասումն,
քայլում ես առանց դանդաղելու,
Եվ մուտքի դռան մոտ լապտերը ճռռում է ձնաբուքից
Եվ քամին փչում է
Ես սիրում եմ,
երբ ժպտալով հարցնում ես... -Կարո՞ղ եմ...
Շրթունքներիդ դիպչել Հորինված.
Ես Հիշում եմ,
թե ինչպես մի անգամ խնամքով սիրահարվեց:
Խաղաղություն ընդունելով...
Անմարդկային ու անաստված.
Դրանից հետո հասկանում ես,որ այլեւս նախկինի պես չես լինելու։ Երբեք և ոչ մեկի հետ:
Վերքերը մեզ թույլ չեն տալիս։
Նրանք մեզ ավելի ուժեղ են դարձնում, դատարկ ափսոսանքների
փոխարեն ճիշտ եզրակացություններ անել:
Ես չգիտեմ, թե դրախտումով է գրում անհնարինության այս սարսափելի սցենարները,
բայց կյանքում կան պահեր,
երբ հոգիդ ու սիրտդ ողջ-ողջ պոկվում են,
ու սարսափից թմրում ես,
ցավից կորցնում իրականության զգացողությունը...
և մենք դաս ենք ստանում մեր մնացած կյանքի համար:
Դառնում ուժեղ և դրա դիմաց ընդմիշտ հրաժարվում`
վստահության անհասանելի շքեղությունից։
Ինչ վերաբերում է զգացմունքներին,
մենք վստահորեն արգելակում ենք:
Դավաճանության անգնահատելի փարձը`
Ցմահ արմատանում է գիտակցեւթյան մեջ,
Որպես ինքնապահպանման գլխավոր բնազդ...
Շատերը չեն հասկանա,
թե ինչ եմ գրել այստեղ,
ես մի բան կասեմ՝ դավաճանությունը տարբեր դեմքեր ունի՝
մեկը մյուսից սարսափելի է։
Բայց նրանցից ամենազզվելին միշտ ամենաթանկ աչքերն ունեն։
Խորհուրդ եմ տալիս հիշել սա
և ծայրահեղ զգուշությամբ ընտրել «ձեր կյա...ЕщёԵրբ քեզ կոտրում են`
Անմարդկային ու անաստված.
Դրանից հետո հասկանում ես,որ այլեւս նախկինի պես չես լինելու։ Երբեք և ոչ մեկի հետ:
Վերքերը մեզ թույլ չեն տալիս։
Նրանք մեզ ավելի ուժեղ են դարձնում, դատարկ ափսոսանքների
փոխարեն ճիշտ եզրակացություններ անել:
Ես չգիտեմ, թե դրախտումով է գրում անհնարինության այս սարսափելի սցենարները,
բայց կյանքում կան պահեր,
երբ հոգիդ ու սիրտդ ողջ-ողջ պոկվում են,
ու սարսափից թմրում ես,
ցավից կորցնում իրականության զգացողությունը...
և մենք դաս ենք ստանում մեր մնացած կյանքի համար:
Դառնում ուժեղ և դրա դիմաց ընդմիշտ հրաժարվում`
վստահության անհասանելի շքեղությունից։
Ինչ վերաբերում է զգացմունքներին,
մենք վստահորեն արգելակում ենք:
Դավաճանության անգնահատելի փարձը`
Ցմահ արմատանում է գիտակցեւթյան մեջ,
Որպես ինքնապահպանման գլխավոր բնազդ...
Շատերը չեն հասկանա,
թե ինչ եմ գրել այստեղ,
ես մի բան կասեմ՝ դավաճանությունը տարբեր դեմքեր ունի՝
մեկը մյուսից սարսափելի է։
Բայց նրանցից ամենազզվելին միշտ ամենաթանկ աչքերն ունեն։
Խորհուրդ եմ տալիս հիշել սա
և ծայրահեղ զգուշությամբ ընտրել «ձեր կյանքի մարդուն»...