Предыдущая публикация
Ярату ул – җанны бүлеп бирү,
Хисләреңне, якын кешегә.
Яратылмый яшәгәннәр һәрчак
Ялгызлыкта туңып күшегә.
Яратканнар, күзен ачу белән,
Сөйгән ярын искә төшерә.
Табынына тәмле сыйлар тезә,
Бисмиллалап ашын пешерә.
Тик ярата белгән кеше генә
Ут - су кичә сөю хакына.
Хыянәтсез гомер юлын үтә,
Тугры калып йөрәк антына.
Ә мәхәббәт көтә белә микән?!
Көтә назны, җылы карашны.
Бәхет мизгелләре тоташтыра
Йөрәк белән йөрәк арасын.
Тик яраткан җаннар гына парын
Ышыклыйдыр җилдән, яңгырдан.
Үзгәртәлә хәтта тиң ярының
Бар тормышын, ямьләп, тамырдан.
Сөйгән кеше хаталардан саклый,
Ялгышларың булса, кичерә.
Әҗәл чире тигән чагында да,
Шифа итеп сөю эчерә.
Мең мәртәбә күккә кадәр чөя,
Түбәнсетми сине ялгыш та.
Икең бергә булган чакта гына
Татлы була икән сагыш та.
Ярату зур талант билгесе ул,
Чиксез бәхет шаулы дөньяда.
Сөеп яшәгәннәр рәхмәт укый
Язмышына әнә шуңа да.
Хисләр сүнә, диеп әйткәннәрнең
Сүзләрендә һич юк дөреслек.
Мавыгулар гына вакытлыча,
Чын мәхәббәт бар! Һәм мәңгелек!... Альфия Ситдикова
Следующая публикация
Нет комментариев