როცა საქართველოს სდიოდა მტვერი, იხოცებოდა ბავშვი და ბერი,
როცა ბავშვების ისმოდა ტირილი და
როცა შავებს იცვამდა დედა,
როცა ისმოდა სიმწრის ყვირილი, როცა სუფევდა ჩვენს ირგვლივ სევდა,
იჯდა ხის ძირას დაჭრილი კაცი, საბრალო მტრისკენ ვეღარ გარბოდა,
ობლად მიგდებული ჩვენი ჯარისკაცი, ჩაფიქრებული მისთვის ამბობდა:
„ღმერთო მომეცი ადგომის ძალა, მე მინდა ჩვენს მტერს გული გავუპო,
მსურს რომ გავიქცე მე მტრისკენ ჩქარა, ჩემის სამშობლო მას არ გავუყო,
ღმერთო მომეცი ხელი რომ ავდგე, მსორს ჩვენი მტრების დავლიო სისხლი,
მომეცი ძალა მაგრად რომ დავდგე და რომ მოვიკლა მე მათი ზიზღი,
მწამს უნდა მოვკვდე, დავლიო სული, გახსოვდეს მუდამ მიყვარდი საქართველო,
მალე გაჩერდება მებრძოლი გული, იქაც მეყვარები ჩემო სანატრელო,
დედა მაპატ