"როდისმე, გული კიდევ მოგისმენს!"
(ალუდას)
"აქაურ ხეეებს არც
ჩურჩული არ შეუძლიათ!"
არც თანაგრძნობა...
დგანან ასე
ჩუმად მიღრენენ,
და ჩემს ოცნებებს
ალბათ უფრო
სახეს უცვლიან.
თავს დამჭყივიან,
რომ შენსავით
ვერვინ იმღერებს...
აქაურ ხეებს არც
სიცოცხლე არ შეუძლიათ!
უფერულია...
უგულო....
და უმისამართო....
მათი ცოხვრება,
მათი გზა და
მათი სახლები.
აქაურ ხეებს სიყვარულიც
არც შეუცვნიათ!
და არსებობენ
სიკვდილამდე -
როგორც ძაღლები!
აქაურ ხეებს შენი გლოვაც
არ შეუძლიათ!
მხოლოდ ის გტირის,
ის შეშლილი ბებერი მარტი...
თორრნიკე ნაროზაული
როგორ დავიჯერო?
როგორ დავიჯერო?
თავი მოიკლაო ხევსურმა.
სისხლი გამეყინა,
სული ამიტირდა,
ნათელში განისვენოს
შენ სულმა.
ნეტა ვინ ოხერმა,
ვინ ამოსაგდებმა,
დაწყევლა მთის
მარგალიტები,
ჯერ თეო წავიდა,
წუხელი კი ალუდა...
წავიდნენ -
სამოთხის გვრიტები!
ღმერთს ებარებოდე,
ღმერთმა შეგიწყალოს,
ძმასიავით მტკივხარ და
მჭირხარ!
ბეჩავო, შენი სული
ღმერთმა შეიბრალოს,
ცრემლ არ დამიშრების
დიდ ხან!
ჰაუმე, შაიძრნენ
კლდენი და ჭიუხნი,
-ვაჰემო, დასჭყივლა
არაგვმა...
დალოცვილ განგებას
ვერაფერს მივუხვდი,
ხევსურ კაცს
თვითმკვლელი დაგარქვა?
ბოლოს, რომ გიხილე
სურვილით კვდებოდნენ
თითები, სიმებთან შერთვის,
მღეროდი ვაჟკაცო,
"რომ ამათ შემყურე,
აქ არ დაგტოვებდა
ღმერთი!"
არ მჯერა!
მომკლან და დაგლიჯონ
ეს გული!
რომ თავს მოიკლ