Предыдущая публикация
მე არ ვედრები ბუნებით მგოსანს,
ვერც ბანს დავაწევ ილიას,შოთას,
ან როგორ მივწვდე ვაჟას და კოსტას,
გალაკტიონის გენია პროზას.
,,ვერ ეწევაო სიკვდილი ოსტატს"
მკლავი მოჰკვეთეს ხელოვან მოძღვარს
და სვეტიცხოვლის უკვდავ სალოცავს,
უტას სვეტები,თაღები მოსავს.
აქ სიყვარული სხვაგვარი მოგვსდგამს,
მიჯნური რაინდს გმირობას სთხოვდა,
ბაგეთა კრთომა,შორიდან ტრფობა,
ამაღლებული და წმინდა გრძნობა.
მე სხვა უფლება არავინ მომცა,
როცა აკაკის ,,გამზრდელი" მმოძღვრავს,
ხმელი წიფელის ფესვები მომდგამს,
მე ვარ ამაყი თამარის მოდგმა.
Следующая публикация
Нет комментариев