ЗВАНЫ ЧАРНОБЫЛЯ
Дарогай іншай Бог павёў удачу
І выпаў стронцый насланнём пакут.
Крыніцы слёз прагорклыя---я плачу,
Што назаўжды пакінуў родны кут.
Душа ляціць у край той векапомны,
Дзе смерч гуляў над росквітам вясны.
Б”е жылка ў скронях днём і ноччу цёмнай?
Гучаць яны Чарнобыля званы.
Мая зямля, я устану на калені
І прашапчу--- карміцелька, прабач!
У апусцелых весках продкаў цені
Блукаюць скрушна, чуючы наш плач.
Нам крыж жалобы несці па жыцці,
Нам ля чужых агнёў не адагрэцца.
Як цяжка сэрцу зноўку зацвісці!
Цяжэй, чым перасаджанаму дрэўцу.
Дарогай іншай Бог павёў удачу
І выпаў цэзій насланнём пакут.
Цячэ слязіна горкая-- я плачу,
Што назаўжды пакінуў родны кут.
ПА