"ინდოეთში ყოფნისას, უდაიპურისკენ მიმავალ გზაზე, გიდი სუშანტი მანი შემეკითხა:- ალბათ, ქართული ენა ინდოევროპულ ოჯახს განეკუთვნება?!

- არა სუშანტ, ქართულ ენას თავისი, საკუთარი ოჯახი აქვს.- რამდენი ხართ ქართველები? – მოწკურა თვალები დამცინავად.- საქართველოში დაახლოებთ 4,5 მილიონი ადამიანი ცხოვრობს. საქართველოში ქართველები ვიქნებით ალბათ 3 მილიონი, – ვუპასუხე მე.- და 3 მილიონ ადამიანს საკუთარი ენის ოჯახი აქვთ? შეუძლებელია, – შეიცხადა.- დაგუგლე სუშანტ, – ვუთხარი მე, რადგან სუშანტი ინტერნეტს აქტიურად იყენებდა.დაგუგლა. არის ჩუმად. ხმას არ იღებს. იყურება ფანჯარაში. კიდევ დაგუგლა. კითხულობს. ისევ ჩუმად იყურება ფანჯარაში.- რაო, რა წერია? – ვერ მომითმინა გულმა.უცბად მოტრიალდა გიჟივით:- თითქმის მთელი ევროპის ენა ინდოევროპული ენის ოჯახს ეკუთვნის (ინდოევროპულს ხაზს უსვამდა ხოლმე) და ვინა ხართ თქვენ, ქართველები, რომ ასე მცირე ხალხს ენის საკუთარი ოჯახი გაქვთ?უცებ ამიდუღდა სისხლი:- ჩვენ, ქართველები… – და აქ ჩამეხრინწა ხმა და ვეღარ ამოვიღე. თვალები ცრემლით ამევსო. ახლა მე გავიხედე ფანჯარაში.მანქანა მიქროდა უდაიპურისკენ და მე გულში ვიმეორებდი: „ჩვენ ქართველები“…" :))