Генадзь Мішчук
Памежжа
…Ніколі не думаў, не знаў, не гадаў,
Што, бы Вавілонская вежа,
Разбурыцца гмах, што ўсіх аб’яднаў,
І буду я жыць на памежжы.
Куток мой радзімы закладнікам стаў:
Цяпер па закону граніцы
Патрэбна, дазвол каб зямляк атрымаў
Хадзіць па грыбы, па чарніцы.
Усё разумею…Ды, што ні кажы,
Няёмка сябе адчуваю:
Жыву на Радзіме – нібыта чужы
Па сцежцы бацькоўскай ступаю.
в. Отчын.