Ազնիվ եղիր ամեն ինչում - ո՞վ է կյանքում սովից մեռել։
Ճշտի համար աքսոր չկա - ստի հանդեպ ինչո՞ւ լռել։
Իսկ մեր շուրջը դեռ կան մարդիկ, որ երբ պետք է մեջք են ծռում,
Երբ որ պետք է հռհռում են, պե՞տք է՝ ժպտո՛ւմ, պե՞տք է՝ լռո՛ւմ,
Պե՞տք է՝ իրենց մատն են տնկում... Դու մի եղիր կյանքում տհաս՝
Դու հասկացիր հենց այս գլխից, մի մոռացիր երբեք, տղա՛ս.
Ազնըվությունն այն է միայն, որ չի փոխվում՝ ոնց էլ շուռ տաս,-
Նա մի ճերմակ երես ունի, ոչ թե յոթ-ութ գունեղ աստառ...
- Երանի՜ հոգով աղքատներին, որովհետև նրանցն է երկնքի արքայությունը։
- Երանի՜ սգավորներին, որովհետև նրանք պիտի մխիթարվեն։
- Երանի՜ հեզերին, որովհետև նրանք երկիրը պիտի ժառանգեն։
- Երանի՜ նրանց, որ քաղցն ու ծարավն ունեն արդարության, որովհետև նրանք պիտի հագենան։
- Երանի՜ ողորմածներին, որովհետև նրանք ողորմություն պիտի գտնեն։
- Երանի՜ նրանց, որ սրտով մաքուր են, որովհետև նրանք Աստծուն պիտի տեսնեն։
- Երանի՜ խաղաղարարներին, որովհետև նրանք Աստծու որդիներ պիտի կոչվեն։
- Երանի՜ նրանց, որ հալածվում են արդարության համար, որովհետև նրանցն է երկնքի արքայութիւնը։
- Երանի՜ է ձեզ, երբ ձեզ նախատեն ու հալածեն և իմ պատճառով ձեր մասին ամէն տեսակ չար խոսք՝ սուտ ասեն։ Ցնծացե՛ք և ուրախացե՛ք, որովհետև երկնքում ձեր վարձը
Ներեք իրար...
Սիրեք...
Որովհետև մինչ դու հպարտությամբ լցված անջատում ես հեռախոսդ և մի կողմ շպրտում, ինչ-որ մեկը այդ զանգին սպասելով գիշերներ է լուսացնում ու հաղթում է իր մեջ բույն դրած կարոտին...
Մինչ դու մեղանչում ես քո սիրո դեմ՝ մանր հարցերի պատճառով, ինչ-որ մեկը հերոսանում է ու հենց իր սերը զոհաբերում ՝ ձեր սիրո համար...
Մինչ դու ատում ես քո կյանքը, պատռում ես նամակներն ու նվերներն ես այրում,երևի մեկը կարոտն հենց այդ նամակներից ու նվերներից է առնում, որովհետև էլ չկա նա, ով նամակներ ու նվերներ կպարգևի...
Մինչ դու ամաչում ես ներողություն խնդրել, որովհետև <<ես>> կոչվածը շատ թանկ է , ինչ որ մեկը ուշացումով թքել է այդ <<ես>>-ի վրա ու քայքայվում է ներսից...որովհետև ինչքան էլ ներողություն ասի,
Հայրիկ, սիրելիս, կարոտել եմ քեզ…հուզիչ տողեր՝ նվիրված հորը…առանց արցունքների կարդալն անհնար է
Հայրիկ, սիրելիս, կարոտել եմ քեզ,
Ժպիտդ բարի, շոյանքներդ հեզ,
Քո խորհուրդների կարիքն եմ զգում,
Ու պատասխաններ երբեք չեմ գտնում:
Այցի եմ գալիս քո գերեզմանին,
Ցավ է իմ հոգում, վիշտն է իմ սրտին,
Արցունքներս մեղմ հոսում են շիրմիդ,
Ու ես լավ գիտեմ, թափվում են դեմքիդ:
Ուզում եմ դեմքդ օծել համբույրով,
Սակայն օծվում է դեմքդ… արցունքով:
Հայրիկ, սիրելիս, սիրտս է ցավում,
Երբ նկարիդ եմ կարոտով նայում:
Կարծես՝ արցունքս ես մաքրում քո ձեռքով,
Շոյում ես դեմքս, այտս համբուրում,
Ու կամաց ասում.
«Շատ եմ կարոտում»…