მხოლოდ ვიმახსოვრებ კი არ ვბრაზდები

ვხედავ ვიძირები დარდიან თვალებში
მწარედ დაღლილი ჩემსთავს ვსაყვედურობ
ვგრძნობ რომ წუთები ჩერდება წამებში
ისევ მეწურება იმედი ხელახლაა
ალბათ დარდებს ჩემსას ისევ დაათოვა
გარეთ გავდიოდი მზე რომ დამენხა
გარეთ კი თებერვლის ქარები დაქროდა
ისევ უსაშველო დარდი მომეძალა
ვიხსენებ მზერას შენი თვალებისას
ფიქრებში ვგენობ,რომ თავზე მათენდება
შენი სახე მიდგას თვალის გახელისას
ისევ მამცირებდი,ისევ დამცინოდი
როგორც გიჟს დაცინის ბრბო დაუნდობელი
ლექსებს გიძღვდინი და მგონი ვერარიო
გამომივიდაო ესეც მწერალიო
ხემ რომ მოისხა მწვანე ფოთოლი
მე დავდიოდი მარტო ობოლი
მე შენს წინაშე კიდევ წავრსდგები
მხოლოდ ვიმახსოვრებ კი არ ვბრაზდები