Կորցնելու վախն ամենաուժեղն է։ Գիտակից կյանքի առաջին իսկ վայրկյանից մենք վախենում ենք ինչ-որ մեկին կամ ինչ-որ բան կորցնելու մտքից։ Երբ դեռ փոքրիկ երեխա էինք, մենք վախենում էինք կորցնել մեր խաղալիքը։ Այն միտքը, որ այդ գեղեցիկ տիկնիկը կամ մեքենան ինչ-որ վայրկյանի մեր ձեռքին չի լինի բավական էր, որ մենք լացեինք, որ տրամադրության անկումը հասներ մինուս անվերջության։ Հետո մեծացանք, սկսեցինք անընդհատ կորցնել մեր խաղալիքները, տետրերն ու գրիչները, բայց դրանց կորուստը բավական չէր, որ մենք լացեինք։ Մենք սկսեցինք կորցնել մարդկանց։ Ու ամեն մի կորուստի ժամանակ մենք մեր մխիթարանքն ունեինք` «Ուրեմն նա արժանի չէր, որ մեր կողքին լինի, ոչինչ, որ գնաց ուրիշի մոտ»։ Մենք այսպես մտածում էինք մինչ այն պահը, երբ մեզնի