Քուն է մտել քաղաքը
Ու վայելում կյանքի բերկրանքը,
Միայն մի աղջիկ շփոթված`
Դուրս վազեց տնից խելագարված։
Ամայի է փողոցները,
Մի կենդանի շունչ չկա,
Անգամ աստղերն են երկնքում
Հատիկ - հատիկ վայր ընկնում։
- Ու՞ր է նա, որտե՞ղ փնտրեմ,
Սիրտս նրանով զովացնեմ ։
Կարծես աղջկա տխուր աչքերից
Արտասուքի պես այս խոսքերն էին լալիս.
<< Ա՜խ, որտե՞ղ ես, որտե՞ղ քեզ փնտրեմ,
Երկու խոսք ասեմ`
Քեզ կարոտել եմ >>։
Սառը արցունքները գլորվում են այտերիս,
Կարոտի հույսերը խոցում են խենթ հոգիս,
Ա՜խ, չգիտեմ` ի՞նչ անեմ, Խլանում եմ սրտիս ցավից։ Ասում են, որ այդ ցավին
Չկա բուժում, չկա փրկում։
Ա՜խ, հիմա եմ ես հասկանում, Թե ինչ ցավ է իմ սրտում։
Ես հիմա եմ հասկանում ,
Թե ինչու՞ է ինձ միշտ տանջում. Գիշերները չեմ քնում,
Կարոտն է ինձ միշտ տանջում: Սիրում եմ ու կարոտում ես
Եվ շարունակ սպասում եմ քեզ։