არასდროს მიყვარდა საკუთარი დაბადების დღე და არც არასდროს მეყვარება.

კარგად მაინც არასდროს არაფერი იქნება. ვგრძნობ როგორ ვკარგავ ახლობლებს, მეგობრებს, საკუთარ თავს… გაურკვეველი გეგმები სამომავლოდ, არამყარი აწმყო, საყვარელი ადამიანი, რომელსაც ყოველ წამს შეიძლება დაშორდე…სისულელეა ყველაფერი, ბედნიერება არ არსებობს. არსებობს მხოლოდ თავის მოტყუება, რომ ყველაფერი კარგად იქნება…რაც უფრო მეტად ვცდილობ ვიყო მხიარული და ხალისიანი, მით უფრო იზრდება გულში დაგროვილი გაურკვეველი სევდა, თუ არ ვიცი რა დავარქვა, ჰო, მელანქოლია… მელანქოლია, რომელსაც ვერსად გავურბივარ და რომელიც მუდმივად მახსენებს საკუთარ თავს…