Ё Аллоҳ Моро аз неъматҳои дунё ва охират баҳраманд гардон ва аз оташи дӯзах нигаҳбон бош .

Худоё! Ман аз ғам ва андуҳ ва нотавонӣ ва сустӣ, ва аз бахиливу тарсончаки ба ту паноҳ мебарам. Парвардигоро! Ман аз азоби қабр ва фитнаи зиндагиву марг ба ту паноҳ мебарам. Худоё!Динамро ислоҳ кун ки тамоми корҳоям ба у вобастаги дорад, ва дунёямро ислоҳ кун, ки зиндагонии ман дар ӯст, ва охиратамро ислоҳ кун, ки бозгашти ман ба сӯди уст, зиндагиро дар хайри бисёр ва маргро аз ҳар намуд бадбахтиҳо бароям роҳат бигардон. Худоё! Аз ту ҳидояту тақво ва покиву бениёзи талаб дорам. Худоё! Чашм ба раҳмати ту дорам, пас манро ҳатто миқдори як мижа задан ҳам ба ҳоли худам рахо макун ва ҳамаи умурамро ислоҳ намо ки хеҷ маъбуде ба ҳақ ҷуз ту нест. Худоё! Манро дар ҳолати истодаву нишаста ва дароз кашида, поянда ба ислом нигоҳ дор ва ҳеҷ душмане ва ҳасадбареро нисбат ба ман шодмон макун. Худоё! Аз ту ҳамаи некиҳоеро талаб дорам ки хазинаҳояш дар дасти туст Ва ба ту паноҳ мебарам аз хама бадиҳое ки хазинаҳояш дар дасти туст. Худоё! Ман ба худам зулми бисёре кардам ва касе ҷуз ту гуноҳонро омӯрзандае нест, пас манро биёмурз ва ба ман раҳм кун, ки ту омурзанда ва мехрубони. Худоё! Аз диле ки наметарсад ва дуъое ки шунида намешавад ва нафсе ки каноъат намекунад, ва илме ки фоида намерасонад, Худоё! Аз ин чаҳорто ба ту паноҳ мебарам. Худоё! Илми судманд, ризқу рӯзии покиза, ва амали мақбул аз ту мехоҳам. Худоё! Ба нафси ман тақво ато кун, ва онро пок гардон, ки ту беҳтарин пок кунандагонӣ, ва ту молики нафси ман ва соҳиби он ҳасти. Омин