''ეს ლექსი ეძღვნება 8აგვისტოს, სოფელ შინდისთან დაღუპულ ჯარისკაცებს" დედას ფრონტიდან დედი იცი? აქ ძაან ცივა, და თან მძვინვარებს სიკვდილის ცეცხლი. იცი?ჭრილობები როგორა მტკივა.. ჩემი კი არა, ბიჭების დედი. ტყვია წვიმასავით გვსეტყვავს და ცვივა, უკუღმა დაბრუნდა დღეს ჩვენი ბედი. ხან წარღვნა მოვა წითლად ნაღები და ხანაც გვანგრევს,გვახელებს მეხი. ვდგევართ ურყევად და მაინც ვიბრძვით, ტყვიით გვენგრევა ბეჭები,მკერდი. მერე რა,თუკი დღეს ან ხვალ მოვკვდი, ჩემს გარდა იცი ბევრია მკვდრები. დე ..უკვე ბევრი ჩამაკვდა ხელში, სისხლად დაცლილებს ვერაფერს ვშველი. იცი?მე თავად დავმარხე ძმები და ეს სიცოცხლეა? სიკვდილის ფერი. მოგვიმარტოვეს ალყაში მტრებმა, როგორც ტურებმა ბებერი მგლები. სიცოცხლის მჯერა სიკვდილის შემდეგ ამიტო
-თვითმკვლელობაზე გიფიქრია? -დიახ, მრავალჯერ, მაგრამ იმ ადამიანებზე უფრო მეტი მიფიქრია, ჩემი თვითმკვლელობა რომ მოჰკლავთ... - ბევრია მასეთი? - არ ვიცი... სხვა რომ არაფერი, დედას ვერ მოვკლავ!!!