Անարդարություն Մեկն ավազակ է, մեկը թալանչի, Փողեր են դիզում, դա էլ հերիք չի՝ Բանակ, ժողովուրդ խառնել են իրար, Ու շալակն առել աղունի նման։ Որ կողմից ուզեն մաղեն ու թափեն,
ՄԻ ՕՐ ԷԼ ԱՆՑԱՎ Իմ տխուր կյանքից մի օր էլ անցավ , Մի մայրամուտ էլ ինձնից հեռացավ , Սակայն ինչո՞ւ եմ ես այդպես ասում , Չէ որ ինքս էլ լավ եմ հասկանում , Որ իմ կյանքի մեջ չկա լուսաբաց Չկա ինձ համար ոչ մի այգաբաց , Իմ կյանքը այնպես մութ է ու խավար Եվ գիշերը կարծես հավերժ ու անմար :
Երբ պետք ես`գիտեն Կհիշեն,երբ պետք ես Կգտնեն անգամ `որքան էլ չուզես Չեն արել ոչինչ ` չարածին պետք չեն Երբ կարիք ունեն ` իհարկե գիտեն։ Քեզ, որ չեն արել ու պարտավոր ես Իրենց ցանկության ` կարիքը շահես, Պարտքի զգացում իրենց մեջ չունեն` Իրավունքները միայն իրենցն են Մերժելու ոչ մի իրավունք չունես Պարտականության միակ կրողն ես` Ու կնեղանան ու կպարսավեն։ Եթե անկարող ,անգամ կարող ես Նեղ օրվա պահին իրենցը կասեն Լեն օրերի մեջ ` մոռացված այդպես Կանցնեն`չեն հիշի ...ո՞վ ես` չգիտեն։ Խնջույքի ժամին արդեն ինքդ չես Չեն ասի բարև`մի թաս կխմե'ս Գոնե այդ թասով `չնչին տեղ թողեն Որ հարգելով էլ` տեղ թողեն`հարգվեն։ Երբ ասես ,֊ չեմ կարող,կամ էլ կներես Կդառնաս չկամ` ամեն տեղ կասեն Աշխար իմ`ի՞նչ ես դու այսօր դարձել Որ լեն
Սեղանիս վրա դատարկ նամակն այս, Գնալուց առաջ որ դու ես թողել Եվ հրաժեշտի խոստումը այդ սուտ, Որ որոշել եմ էլ քեզ չսիրել, Այստեղ սենյակում, որտեղ շատ օրեր, Մենք զրուցել ենք մինչև առավոտ, Որտեղ մեր վերջին շունչը չի կորել, Տարրալուծվում է անկուշտ մի կարոտ։ Եվ կիսատ, ինչպես շատերը կասեն, Ես ծամում եմ իմ մազերը երկար, Ես հավաքում եմ իմ հայելիների Արտացոլանքի ժպիտը տկար, Եվ հորինում եմ, թե ամեն բան էլ Այս կյանքում գալիս ու անցնում է լուռ, Եվ այդ լռության հորինած ցավում Ես մեզ եմ գտնում լքված ու տխուր։ Ի՛մ տարերք, ի՛մ հող, ի՛մ ջուր, օ՛դ , կրա՛կ, Լսում ես հիմա, ես քեզ եմ կանչում, Ու իմ ձեռքերով հորինած ցավից Ես վախենում եմ, բայց չեմ ամաչում։ Դու գիտես՝ որքան հպարտ է հոգիս Ու ինչքան սառն են դատում