ყველაფრის მიუხედავად მაინც მიყვარხარ (14)

-ნინი შენთან სალაპარაკო მაქვს-არც კი გამიხედავს. ნიკას ველაპრაკებოდი და თითქოს არც შევიმჩნიეთ.
-ნიკა ბავშვობაში რა ცელქი ყოფილხარ!-გადავიკისკისე. ამან ძალიან გააღიზიანა გიორგი.
-ნინი ! შენ გელაპარაკები-კვლავ არ გავხედე. ოჰ ეს პრინციპები!-ნინიი!-ხმას აუწია. კიდევ კარგი მუსიკა იყო ჩართული, თორემ ყველა ჩვენსკენ გამოიხედავდა. ნიკამ თავიდ დამიქნია, ეტყობა მანიშნა დაელაპარაკეო.
-რა გინდა?-შევტრიალდი და საკმაოდ მკაცრადვუთხარი.-მგონი არ მცალია შენთვის-ხელი მომკიდა და გამიყვანა
-ხელი გამიშვი იდიოტო! ვინ მოგცა უფლება? ხედავ? უშენოდ მშვენივრად ვარ. არ მჭირდები ხვდები? ვერ გიტან! მძულხარ
-ვინ არის ეს კაცი და რა უნდა შენგან?
-რაა? რა უნდა უნდოდეს? ძალიან კარგი ადამიანია, ზოგ-ზოგიერთისგან განსხვავებით-წარბები ავათამაშე.
-შეეშვი, წამოდი სასტუმროში წაგიყვან
-რაა?-გამეცინა-ვინ გეკითხება?-უცებ დავსერიოზულდი-არ გინდა თავი დამანებო? იმის შემდეგ რაც გამიკეთე, შენ არანაირი უფლება გაქვს ჩემზე. მე ჩემი ცხოვრება მექნება, შენ შენი. მე შენთან ვერ ვიცხოვრებ, უნდა გაგშორდე. თავი შემაძულე, ვერ გიტან! გაიგე?-უკვე ვყვიროდი, მაგრამ ჩვენ აქ მარტონი ვიყავით.
-არ გაბედო ეგ იცოდე, თორემ მთელი ცხოვრება ინანებ!
-მინდა ჩემი როლის თამაში ახლა ახალს სცენაზე გავაგრძელო, სადაც ახალი მსახიობები იქნებიან, შენ არათუ მთავარი როლი, მაყურებლის სტატუციც არ გექნება. არ გაგშორდებიმ სხვაგან გადავალ საცხოვრებლად. არ შემიძლია შენს გვერდით ვიყო. უნივერსიტეტში წავალ, არ მექნება დრო სამეცადინოს გარდა სხვა რამეზე ვიფიქრო. დაფიქრდი! იქნებ ეს ყველაფერი უბრალოდ თამაში იყო! იქნებ გეღირსოს რეალური ცხოვრება!
-7 წლიანი სიყვარული დარწმუნებული ხარ, რომ თამაშია?-ხმა არ ამოვიღე-მე არ შემიძლია უშენოდ ცხოვრება. გთხოვ! იყავი ჩემს გვერდით. თუ არ გეყვარები მეცოდინება, რომ მაინც ჩემი გქვია.
-ეგოისტი ხარ!
-ვიცი და ეს არაერთხელ დამიდასტურებია.-ჩამეხუტა. მისი სუნამოს სუნი თავბრუს მახვევდა. მე უემოციოდ ხელები მქონად ჩამოყრილი, არ ვიცი რაღაც ძალა მაბიძგებდა, რომ მეც მომეხვია ხელები, მაგრამ სიამაყემ აჯობა. რამდენიმე წუთი ხელი არ გამიშვა. არ ვიცი რამდენ რაეზე ვფიქრობდი ახლა. გაქრა ჩემი სიყვარული მის მიმართ? თუ ჯერ კიდევ არსებობს? ან ერქვა ამ გრძნობას სიყვარული?
-გთხოვ, თავი დამანებე-მოვშორდი და ნიკასთან დავბრუნდი. 2 წუთი გაშტერებული გვიყურებდა, მერე აღარ დამინახავს, ეტყობა წავიდა. ცოტა ხანს კიდევ ვისაუბრეთ, გარეთ გამიყვანა.
-წამოდი, მე წაგიყვან
-არ შეგაწუხებ. ტაქსით წავალ.
-არა, რა შეწუხება. ჩაჯექი-შავი ჯიბი ჰყავდა, დავთანხმდი. ისე დაღლილი ვიყავი, დროზე მინდოდა დაძინება. სასტუმროში მალევე მივედით. დავემშვიდობე, ნომერში ავედი, გამოვიცვალე და ეგრევე დავწექი. წამებში ჩამეძინა.
დილით 1-მდე მეძინა. შხაპი მივიღე, კარადა გამოვაღე. ჯინსის ბრიჯი ავიღე, თეთრი მაიკა და ამავე ფერის კედები. ყველაფერი მოვირე, თმაგავიშალე და გარეთ გავედი სასეირნოდ. ამ სეირნობაში, ზუსტად ეიფელის წინ აღმოვჩნდი. გავხედე და გამეღიმა. რამდენჯერ მიოცნებია ამ მომენტზე. მის წინ პატარა ქვის ნაგებობა იყო. იქ ჩამოვჯექი. მუხლებზე ხელი შემოვიჭდე და ამ უკანასკნელს ნიკაპით დავეყრდენი. გავყურებდი ამ მშვენიერ ხედს და არაფერზე ვფიქრობდი, 15 წუთი დავყავი ასე. მერე ვიგრძენი ვიღაც მომიჯდა გვერდით. გავხედე და თვალები გამიფართოვდა.
-შენ აქ რა ჯანდაბას აკეთებ გიორგი?
-მიშლი?-გაეღიმა-მივხვდი აქ იქნებოდი და მოვედი.-ავდექი და წამოვედი, ხო არ გაცლიან რაა?
-ნინი!!-დამეწია
-არ მსურს შენთან ლაპარაკი-ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა. ამოვიღე და ეკრანს დავხედე
-გისმენ ნიკა
-როგორ ხარ ნინი?
-იდიოტების ხელში კიდევ კარგად, შენ?
-გინდა ერთად ვისადილოთ?
-სიამოვნებით-კაფის სახელი მითხრა. ნახევარ საათში იქ შევხდეთო.
-ვინ არის ნიკა?
-ჯერ ერთი შენი საქმე ეგ არ არის და თუ ძალიან გინდა დავაკმაყოფილებ შენს ცნობისმოყვარეობას. გუშინ გავიცანი, ძალიან მაგარი ადამიანია.
-როგორც მივხვდი, ახლა უნდა შეხვდე, წამოდი გამაცანი.
-ჯერ არა, მაგრამ მომავალში შეიძლება ყოფილ ქმარს, საქმროდ გაგაცნო-ეს რა თქმა უნდა ვიხუმრე, ნიკა მართლა კარგი მეგობარი იქნება ჩემი, ვგრძნობ. გიორგი გაშტერებული დავტოვე და ამაყი ნაბიჯებით წამოვედი. გადავწყვიტე ფეხით გამევლო. ნახევარ საათში მართლაც აღმოვჩნდი იქ. კაფის კარი შევაღე და მაშინვე ნიკა დავინახე, ხელი დამიქნია. მისკენ წავედი, გადავკოცნე და სკამზე მოვთავსდი.
-დიდი ხანია მელოდები?-ვკითხე
-არა, ახლახანს მოვედი. უშენოდ არ შევუკვეთე. რას მიირთმევს ახალგაზრდა ქალბატონი საუზმედ?
-ომლეტი ლორით და ფორთოხლის წვენი
-მშვენიერი არჩევანია-მიმტანს დაუძახა, მანაც იგივე შეუკვეთა. მე სულ გიორგიზე მეფიქრებოდა, თითქმის ნიკას არც ვუსმენდი/. შემდეგ ფანჯრიდან გავიხედე, საოცარი ხედი იყო.
-მოგწონს?-მკითხა ღიმილით
-ძალიან. გამიჭირდება აქაურობის დატოვება
-არ დატოვო, აქ დარჩი
-სექტემბრიდან უნივერსიტეტში სიარული უნდა დავიწყო, საქართველოში.
-მეც მაგას გეუბნები, საფრანგეთში სწავლა გააგრძელე, როგორც მე
-მე ხომ ფრანგულიც არ ვიცი
-პიველად ნგლისურენოვანი კურსი დახურე, მერე ერთ წელში ფრანგულსაც ისწავლი.
-კარგი აზრია, ვნახოთ. მშობლებს დაველაპარაკები-დაახლოებით 5 წუთი ხმა არ ამოგვიღია.
-ასე ადრე რატომ არ მომაფიქრდა-წამოვიძახე
-უნდა მომისმინო ხოლმე-გაეცინა
-ჯერ მხოლოდ 2 დღეა რაც გიცნობ. მომავალში აუცილებლად მოგისმენ, თუ მომეცემა საშუალება..
-რა თქმა უნდა მოგეცემა. საფრანგეთში, რომ ჩამოხვალ ჩემთან იცხოვრე-გამეცინა
-ვნახოთ, აზრი მომწონს. ვიცი ვერავინ შემეწინააგმდეგება ამაში, მაგრამ შენთან ცხოვრება... ვიცი კარგი ადამიანი ხარ, მადლობა შემოთავაზებისთვის მაგრამ მერიდება//
-კარგი რაა, არ გრცხვენია? კარგი ადამიანი ხარ, ვიცი მომავალში კარგი მეგობრები ვიქნებით, არ მინდა ტყუილად ფული გადაიხადო სასტუმროებში, როდესაც შეგიძლია ჩემთან იცხოვრო.
-მარტო ცხოვრობ?
-ამჟამად კი, თუმცა სექტემბრიდან აღარ.
-ეგ როგორ?-წვენი მოვსვი
-კარგი, ჩემზე გიამბობ. საქართველოში მყავს ოჯახი, ეს უკვე იცი. 2 და და მშობლები, მე უფროსი ძმა ვარ, მეორე და თამთა მეოთხე კურსზე გადავიდა, იურიდიულზე სწავლობს. როცა მან უნივერსიტეტში დაიწყო სწავლა, აქეთ ძალიან კარგად არ ვიყავი მოწყობილი და ვერ წამოვიყვანე, ახლა უკვე მეოთხე კურსზეა და სწავლის აქეთ გაგრძელებას აღარ აქვს აზრი. ბარემ მაგისტრატურას გაივლის საფრანგეთში, ხოლო უმცროსი და ნაბოლარა და, ნია, ახლა საქართველოშია, ვეღარ გაძლო მშობლების და თამთას გარეშე და არდადეგებზე იქ გაიქცა. სამედიცინოზე სწავლობს, პირველი კურსი აქ დახურა და მეორეზე გადავიდა, სექტემბერში აქ ჩამოვა და სწავლას გააგრძელებს. ნიასთან ერთად შენც გელოდები იცოდე სექტემბერში. -ამაზე ორივეს გაგვეცინა
-არა, რას ამბობ. არ მინდა შენ და ნია შეგაწუხოთ. თან ვნახოთ არ ვიცი რა იქნება მანამდე, იქნებ რა ხდება.
-იცი ნია რა კარგი გოგოა? ძალიან კონტაქტურია. აქ დიდად მეგობრები ვერ გაიჩინა. ფრანგი გოგოების მასაც არ მოსწონს ხასიათებით. შენ დაგიმეგობრდება, გაუგებთ ერთმანეთს.
-თუ საცხოვრებლად თქვენთან არ გადმოვედი, მაინც გავიცნობ
-ახლა ნერვებს მიშლი! ისე კლუბებში ვერ დავდივარ ხოლმე მოუცლელი გრაფიკების გამო. თუმცა როგორც კი დრო გამოჩნდება მაშინვე იქ მივდივარ, განტვურთვისთვის, მეგობრებთან ერთად.. რატომღაც ამდენი ხანია აქ ვარ და არ გამჩენია სურვილი ფრანგი ქალები გამეცნო. რაღაც განსხვავებული ხასიათები აქვთ, რაც მე ქალში არ მომწონს. შენ კი რაღაც განსხვავებული იყავი, ფიზიკურადაც გეტყობა ფრანგი რომ არ ხარ. არ იფიქრო ცუდი განზრახვა მქონდა, უბრალოდ გულწრფელად მინდოდა ადამიანი გამეცნო. მოვახერხე კიდეც. სექმტემბრიდან კი დამიჯერე ჩემი მესამე დაიკო იქნები, ყველაზე პატარა-გავუღიმე-გეტყობა რაღაც ვერ ხარ ხასიათზე, მოხდა რამე?
-გიორგი შემხვდა დილით, დღე ჩამიშხამა
-ნინი, მისმინე. მე არ მომისმენია გუშინ თქვენთვის, მაგრამ ვხედავდი გიპორგი როგორ გიყურებდა, ვფიქრობ მართლა უყვარხარ. არ ვიცი რა მოხდა თქვენ შორის და ღირს თუ არა შერიგება, მაგრამ ოჯახი დარწმუნებული ვარ ახალი შექმნილი გაქვთ, არ მგონია ისეთი უპატიებელი დანაშაული ჩაედინა, არ შეგეკითხები რა გააკეთა, რომ გდომოდა მეტყოდი. მგონი არც შენ ხარ გულგრილი. მე ერთი შეხედვით შევამჩნიე ყველაფერი, ორივეს გიყვართ ერთმანეთი. დარწმუნებული ვარ არც ვცდები.
-მე გიორგი არ მიყვარს
-რაა?
-ჩვენ 3 კვირის წინ დავქორწინდით..-ნაძლევზე მოკლედ ვუამბე-მე სიყვარულით არ გავთხოვილვარ
-ეს ხომ ძალადობაა? ვინმეს შენიანს ვერ დაელაპრაკე? მამას. მიხვდებოდა ეგ ნაძირალა, რომ ასე არ უნდა მოგქცეოდა..
-შემეშინდა. გიორგი ყიფიანის სახელი მგონი ყველამ იცის თბილისში, მისი წარსული შესახებ ცოლი ვარ და მეც არ ვიცი. ეს 3 კვირა აწმყოთი ვცხოვრობდით და სიმართლე გითხრა ბედნიერი ვიყავი. შევეგუე ყველაფერს. იმედი მქონდა, რომ შემიყვარდებოდა. თითქმის ასეც იყო, მაგრამ ბოლოს ყველაფერი გააფუჭა.
-გეფიცები ვცემ. ასეთი რამე პირველად გავიგონე. ესმ ეს როგორ შეიძლება?
-რავიცი, მოხდა. ვერაფერს შევცვლი. ვიფიქრე მამას ვეტყვითქო, მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომელიმე მოკვდებოდა, მანდ ისეთი ამბები გაიმართებოდა.
-ამიტომ, შენი თავი გაწირე?
-ასე გამოდის
-სიმართლე ვინ იცის?
-ჩვენმა მეჯვარეებმა და შენ
-მადლობა, რომ მითხარი
-მინდა გავეყარო, თუმცა ჩემებს ან გიორგის მამას რა მიზეზი ვუთხრა? ასე მალე რაზე უნდა გვეჩხუბა. თითქოს ბედნიერები ვიყავით. ახლა თავი შემაძულა
-მაგრამ სიმპათიები მაინც გაქვს. მე თუ არ დამიდასტურებ ამას შენს თავს მაინც გამოუტყდი
-არ ვიცი ნიკა, არაფერი აარ ვიცი. სრულ ქაოსში ვარ
-წამოდი
-სად?
-ასე მოწყენილი მთელი დღე ვერ გიყურებ. დღეს ყველანაირი საქმეები გადავდე, მინდოდა მთელი დღე შენთან ერთად გამეტარებინა.
-მართლა?
-ჰო, წავედით-ფული გადაიხადა და გარეთ გავედით, მანქანის კარი გამიღო.
-ჯენტლმენი ძამიკო-ამაზე გაეღიმა და ცოტახანი გაშტერებული იდგა
-ეი, კარს თუ დაკეტავ კარგს იზამ-გამოვაფხიზლე
-ა, ჰო, რა თქმა უნდა-კარი დაკეტა და თვითონაც ჩაჯდა
-სად მივდივართ?
-შენ 18 წლის ხარ ხომ?
-კი, მერე რა?-გაეღიმა და აღარეფერი უთქვამს. ცოტა ხნის მერე ვკითხე
-ნიკაა, ნერვებს ნუ მიშლი! მითხარი..-კიდევ გაიცინა. 15 წუთის შემდეგ საერთოდ რომ აღარ დამელაპარაკა.
-გეფიცები, ფანჯრის მინას ჩამოვწევ და აქედან გისვრი. შენი ჯიპი მე დამრჩება-გავიცინე
-რამდენ რამეზე ოცნებობ, ამ ერთი წინადადებით
-ბოდიში მოიხადე რაა, სახლში Mercedes Benz მყავს, შავი
-ქალბატონი ნახე რაა
-შესწორება, მამიკოს გოგო. კიდევ არ იტყვი?-საცოდავი მზერა მივაპყარი
-არაა..
-ჯანდაბა-ფანჯრის მინა ჩამოვწიე
-მოიცა, შენ მართლა უნდა გადამაგდო?-გაეცინა
-შენს ყურებას, ბარემ გარეთ გავიხედები, ყოველ დღე კი არ ვარ პარიზში
-ენამწარევ!
-ვცდილობ-ქარი თმებს მიფრიალებდა. რა სასიამოვნოა. თან ამ ადგილებში არც ვყოფილვარ. ღმერთო რა ლამაზია, როგორ გავძლებ აქაურობის გარეშე. მე ხომ 5 დღეში ვბრუნდები, მაგრამ ჩემი თბილისიც მომენატრა უკვე! კიდევ დიდი ხანი ვიმგზავრეთ და სად აღმოვჩნდით?
-ნინი, მოვედით
-როგორც იქნა-მანქანიდან გადმოვედი. დიდ აბრას გავხედე და სიცილი დავიწყე. სულს ვერ ვითქვამდი
-პარიზის დისნეილენდში მომიყვანე ნიკა? მე 18ის ვარ
-მარტო პატარები არ დადიან აქ, ცნობისთვის
-უკვე კარგ ხასიათზე ვარ
-შენ შიგნით რა ხასიათზე დადგები ნახე-ხელი გადამხვია და ამ ზღაპრულ სამყაროში შევაბიჯეთ. აი ენა ჩამივარდა, ყველაფერი რა ლამაზად იყო მოწყობილი, მარტო დათვალიერებას 2 საათი მოვუნდით.
-გინდა გემით გავისეირნოთ?
-კი რა თქმა უნდა-ამ უზარმაზარ გემში ჩავჯექით, ღმერთო რა ხედია. კი ვიცინოდი სად მომიყვანე-თქო, მაგრამ ისე გავერთე მართლა აღარ მინდა აქედან წასვლა. რა სიმწვანე იყო, თან სიგრილე. სასიამოვნო გარემო.
-ხო არ მოგშივდა?-მკითხა ნიკამ
-მგონი კი
-გემიდან რო ჩავალთ ვისადილოთ
-მოიცა აქედან უნდა წავიდეთ?
-შენ კაფეები აქ არ დაგინახავს?
-უი ხო-გადაიხარხარა
-ეე ნუ დამცინი თორე წყალში აღმოჩნდები
-ჯერ ერთი შენ სად იყავი მე რომ ცურვაზე დავდიოდი. ჯილდოებიც მაქვს. 5 წლის შემიყვანეს. მერე მეორე მაშველები და მათი ჯანი. -ჰაჰ, გამაჩუმა. გემიდან ჩამოვედით და კაფეში შევედით., სადაც სხვადასხვა მულტფილმის გმირები გვემსახურებოდნენ. მათზე გამეცინა.
-მგონი დაგავიწყე ხოლ 18 წლის რომ ხარ?
-შენს 26 წლეს რა უქენი მითხარი
-ეე, ეს ნახე-ნაყინი ცხვირზე მომაცხო
-აქ ამბავს არ აგიტეხავ და გარეთ მიფრთხილდი იცოდე-უცებ მოვიწმინდე
-ოჰ, შემეშინდა ხო იცი
-ნიკა..-გვარის თქმა მინდოდა-რა გვარი ხარ?
-ნანავა
-მეგრელი ხარ ბიჭო?-ქცენტით ვუთხარი, ამაზე სიცილი ვერ შეიკავა
-შენ რა გვარი ხარ?
-დვალი. ნიკა ნანავა მიფრთხილდი იცოდე
-ჰოო?
-დიახ
-რატომღაც არ მეშინია-ვისადილეთ და გარეთ გავედით. მანამდე კი ბოთლით წყალი ავიღე.
-ნიკა, წადი ერთი წუთით მე ახლავე მოვალ
-რა მოხდა?
-არაფერი, რაღაცას ვიყიდი
-კარგი დაგელოდები
-არა, არა წადი. 2 წუთიც არ მინდა.
-კარგი-შეტრიალდა, რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, სწორედ ეს მინდოდა. ბოთლს თავი მოვახედე და ეს ცივი წყალი მთლიანად გადავასხი.
-ხომ გითხარი უნდა გეშინოდეს-თქო?-სიცილი ავტეხე
-აუუ, ფილტვების ანთება არ ამცდება-მითხრა სერიოზული ხმით-ისი იცი ძალიან დაბალი იმუნიტეტი რომ მაქვს? შეიძლება ვერც გავუძლო მაგ დაავადებას
-რაა?-ენა ჩამივარდა
-ჰო, ასე რომ სანამ რამეს იზამ უნდა დაფიქრდე
-ნიკა, მე მეე.. არ მინდოდა... მაპატიე-თვალები ცრემლებით ამევსო. მისი სახე წამში შეიცვალა, გადაიხარხარა
-რატომ იცინი?
-რა დაბალი იმუნიტეტი, ღადაობ?
-აუ შე იდიოტო! გული გამიხეთქე
-ჰაჰ, ხომ შეგაშინე
-მე შეშინება გამივლის და შენ სველი ხარ
-ტანსაცმელი არ გაშრება?
-გაცივდები-ეშმაკურად ავათამაშე წარბები
-არა მგონია. შენ იკითხე ეგ მანქანაში გათბობას ჩავრთავ
-აუუ, აქ ტანსაცმლის მაღაზია არ იქნება?
-ეგრე მოგიხდება
-არ რა დამპალი ხარ !!!
-ხომ არ წავიდეთ ნინი?-აუ რა მაიმუნია. რომ წავიდეთ მანქანაში გათბობას ჩართავს
-არა, არა ნიკა. მირჩევნია კიდევ ცოტა ხანი დავრეთ აქ
-კარგი-ატრაქციონებზე დავჯექით, განსაკუთრებით „ამერიკულმა ბორბლებმა" მომაწონა თავი/. წყალქვეშ იყო, მორჩა მეც სველი ვარ.
-აუ ეხლა მეც გავცივდები და მერე ნახე შენ-ვუთხარი წუწუნით ნიკას
-ფორევერ გაციებულები-ამაზე ორივეს გაგვეცინა
-რა სულეი ხარ! როგორ გიძლებს ნია
-ის ჩემზე სულელია
-თქვენს მშობლებს რაღა უჭირთ-საღამოს 9 საათამდე დავრჩით იქ. აი მართლა ძალიან გავერთე. ასე რამდენი ხანია არ ვყოფილვარ. დარდიც კი დამავიწყდა. გიორგიც სხვათაშორის. ნიკამ მანქანა ჩემი სასტუმროს წინ გააჩერა.
-მაინც ხომ გაერთე?
-ძალიან დიდი მადლობა, იმისთვის რომ მთელი დღე მე დამითმე. მართლაც განსაკუთრებული და კარგი ადამიანი ხარ, ძამიკო! -ბოლო სიტყვაზე გაეღიმა
-იგივე შემიძლია გითხრა მეც. ისეთი შეგრძნება მრჩება, რომ მთელი ცხოვრებაა გიცნობ.
-ნახვამდის ნიკა! შეხვედრამდე. საქართველოში დაბრუნებამდე ალბათ გნახავ
-ალბათ? მანამდე ხო 5 დღეა-ლოყაზე ვაკოცე და მანქანიდან გადმოვედი. ნომერში ავედი, ძალიან დაღლილი ვიყავი, მაგრამ აბაზანაში მაინც შევედი, ვიბანავე და ეგრე დავწექი, მთელი დღით გადატვირთულს ეგრევე ჩამეძინა.