ՉԵՍ ԿԱՐՈՂԱՆԱ ԱՐՑՈՒՆՔՆԵՐԴ ԶՍՊԵԼ…

Չալիկյան Հռիփսիմե «Այսօր ձեռնափայտով էի եկել, բայց հիմա առանց ձեռնափայտի եմ գնալու…։
Ես երեք տարի շարունակ ունեի օստյոխոնդրոզ անբուժելի հիվանդությունը՝ ոսկրերի փխրունություն։ Դրա հետևանքով կողոսկրերս կոտրվել էին, արյունը հավաքվել և լյարդացել էր։ Երկու տարի շարունակ ձեռնափայտին հենված եմ եղել՝ զգուշանալով ամեն քայլիս, որ հանկարծ չընկնեմ, որովհետև կոտրվածքներն անխուսափելի ու միգուցե նաև անդառնալի կլինեին։ Ամեն քայլս շատ դժվարությամբ եմ դրել։ Ամենացավալին այն էր, որ գիտակցում էի, որ այդպես ամբողջ կյանքս է անցնելու…
Բայց մի օր աղջիկս ասաց, որ Երևանի «Աստծո տուն» եկեղեցում ամեն շաբաթ օր տեղի է ունենում «Հրաշքների ու բժշկության» ծառայություն, և մեծ հավատքով որոշեցի գալ: Այստեղի աստիճանները բարձրանալն անգամ ինձ համար լուրջ խնդիր էր, բայց չնայեցի դրան, որովհետև մեծ սպասումով էի։
Երբ հովիվ Գրիգոր Սիմոնյանն աղոթում էր, մի պահ ողնաշարի ճռճռոց զգացի։ Հավատքով ձեռք դրեցի վրաս ու զգացի, կարծես, եռման ջուր անցներ մարմնովս։ Որոշեցի փորձել ինձ և քայլ դրեցի, ապա նկատեցի, որ կարողանում եմ մեջքս ուղղել։ Սա բացառիկ հրաշք էր ինձ համար. չէ որ կռացած էի եկել։ Հետո ևս մեկ քայլ արեցի և տեսա, որ այլևս ձեռնափայտի կարիք չունեմ։ Եթե ասեին մի օր, որ այսպիսի բան է հնարավոր, չէի հավատա, բայց այժմ ես քայլող վկայություն եմ՝ ես էլ ձեռնափայտի կարիք չունեմ։ Նույնիսկ միայնակ կկարողանամ տնից դուրս գալ։
Փա՛ռք Ամենակարող Աստծուն՝ ձեռքնափայտը մնաց անցյալում…»։