Партызаны
Як запомню войны і пажары -
Усё пабоішчам мая зямля.
Колькі раз па ёй, бы лівень з хмараў,
Кроў чужая і свая плыла.
Продак мой, спыняючы нашэсце,
Кідаўся на ворага з мячом,
Толькі б не цярпелі сем’і, дзеці,
За плячыма захаваўся дом!
І стаялі насмерць, усенародна,
Супраць недругаў суровых і ліхіх.
І не пакідалі безбаронных,
Ворагаў наклікаўшы на іх.
Партызаны ж, тыя партызаны,
Што ім сёлы, боль і енк людскі.
Толькі б мосцік недзе быў узарваны,
Ды зляцелі з рэйкаў цягнікі.
Што для іх адкрытыя магілы,
Дзе за рэйкі кідалі дзяцей,
Не, дзяцей яны не баранілі,
Солтыса забіць куды прасьцей.
Солтыса, які акучваў немца,
Каб ад згубы ратаваць сяло,
Бо куды народу было дзецца,
Помачы адкуль чакаць было?
Нашы пушчы, роднае багацце,
Непралазнасць зарасляў, балот:
Партызанам ёсць куды схавацца,
А куды ж схаваецца народ?
А куды схаваюцца мільёны
Ў кінутай нашэсцем старане,
Дзеці ў гэтых сёлах безбаронных,
Калі ўсе мужчыны на вайне?
Пішуць вершы, повясці, раманы,
Усё ж няма там ні слаўца нігдзе,
Каб грудзьмі стаялі партызаны
За расстрэляных, за паленых людзей!
То не подзвіг баявы і смелы,
Толькі брэх сабачы і пусты,
Наклікаць на сёлы смерць умелі,
А самыя шпарылі ў кусты!
Выстаўлялі немаўлят пад стрэлы,
А слабых жанчын пад кулямёт,
Ім за рэйкі дык душа балела,
Не балела толькі за народ.
Жаль народны, што не мае меры,
Дым з абпаленых, загубленых касцей,
Партызаны горшыя як зверы,
Звер так ворагу не кідае дзяцей.
А пакуль ёсць кіпцюры і зубы,
Засланяе ён малых сабой,
Не бяжыць у сасоннік ад загубы,
А ў няроўны кідаецца бой!
Нават тая птушачка малая
Люта скача злыдням да вачэй,
У горы птушанят не пакідае,
Лепей згіне ля сваіх дзяцей.
Хваляцца, каго яны забілі,
Ці праз іх загінула дарма.
А каго яны абаранілі?
Гэткіх на ўліку ў іх няма.
Йшлі інструкцыі ў вадным напрамку,
Палымнела Беларусь адна,
А чаму не падымалі партызанкі
На Каўказе ці каля Арла?
Аднаго забілі часам гада,
І забіўшы, зайцамі ўцяклі,
А за гада сотні леглі радам
Безбаронных жыхароў зямлі.
І няўцям да сёння той Мазанік,
Як лілася ў Менску наша кроў,
Не, не партызан, не партызанак,
А ў мучэннях выжыўшых сыноў.
Калі судзіш ворага за згубу,
Першым чынам засланяй сваіх.
Эх, Мазанік, за аднаго Кубэ
Колькі нашых браццяў нежывых…
Ці яны табе ўначы не сняцца,
Тысячаў замучаных не жаль?
Што ж табе, Мазанік, нашы брацця,
Для цябе галоўнае – медаль…
Край мой любы, жытні і курганны,
На няласцы нелюдзяў чужых,
І калі мне кажуць: партызаны,
Жудасна мне робіцца ад іх.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев