საქართველოში დაბრუნების შიში გამიჩნდა, საწყალ გლეხობას ლუკმა-პური ნატვრად გაუხდა, ემიგრანტობა ჯანმრთელობის ფასად დამიჯდა, მაგრამ ზოგ-ზოგი ოცნება ხომ მაინც ამიხდა.

ხელისუფალნო, რა პასუხს სცემთ ახალგაზრდობას, ვინც განათლებას შეალია წელი მრავალი, ნუ ანატრინებთ მათ ჩვენსავით ემიგრანტობას, ნუ ჩაუკალით მზე ნათელი და მომავალი. ქართველს ქრთველის შური ჰკლავს და ბოღმას ატარებს, ხელგამოწვდილი მათხოვრების რიცხვმა იმრავლა, ფეხს ვერ აუქცევ მაწანწალა, ქუჩის პატარებს, მათი სანთელი ჩამოდნა და ჩამოინავლა. ვაი დედასა საქართველოვ, შეუდრეკელო, შენი ფესვები მღრღნელებისგან გადაღლილია, საფლავებიდან წამით მაინც წამოახედათ, გალაქტიონი, აკაკი თუ ვაჟა, ილია. წინაპართ მიწა გაჟღენთილა მოძმეთა სისხლით, საზღვრებჩამოჭრილ საქართველოს რუსი დარაჯობს, უსამართლობის ქვეყანაში დავბრუნდეთ რისთვის, იქ, სადაც ფულის სიყვარულით ძმა ძმას ღალატობს. იქ, სადაც ღიმილს გადაკვრია სახეზე ბინდი, გლეხის ხელებში გროშებს უკვე ეცლება ძალა, იქ, სადაც ნიჭი აღარ ფასობს და მაინც იცდი, თვალებზე მომდგარ მდუღარე ცრემლს ღიმილში მალავ. მე სამშობლოში დაბრუნების შიში გამიჩნდა, მაგრამ ვაი, რომ სხვის მიწაზეც გული ვეღარ ძლებს, ემიგრანტობა ჯანმრთელობის ფასად დამიჯდა, კმარა, შვილების უნახავი დედა ვერსად ძლებს.