Չգիտեմ ինչու՞,չնայած նրան, որ հասակ առած,

Սակայն հոգով զերթ նոր մանկիկ դարձած,
Արշալույսներին դեռ աչք չբացած,
Մորս շոյանքի կարիքն եմ զգում, նորեն որբացած։
Շգիտեմ ինչու՞ երեկվա օրը, երբ երեկ դարձած
Լքում է ինձ ու խավարի մթում խարխափում անդարձ,
Լալիս է սիրտս խեղճ ու մոլորված, այնպես սարսափած
Կարծես չի բերի էլ նոր լուսաբաց, գիշերը անցած։
Չգիտեմ ինչու՞,պայծառ արևը, երբ արևմուտքի եզերքին հասած
Թաքցնում է իր վերջին շողքերը, օրվանից հոգնած,
Մթնշաղն , ինչպես խորթ մայր զայրացած, գրկում է հանկարծ,
Սարսուռ է անցնում իմ երակներով, քամի սառնացած։
Չգիտեմ ինչո՞ւ, կարծես մեղսավոր ՝ հազար մեղք գործած,
Գիշեր ու ցերեկ թախծոտ աչքերս երկինքը հառած,
Ողբում եմ կյանքիս օրերը ապրած, այնպես դառնացած,
Աղոթում եմ ու կանչում տեր աստված, ես հուսալքված։
Չգիտեմ ինչու՞՝ հոգիս կարծես թե՝ ինձնից ձանձրացած
Նեղվում է՝կրծքիս ընդերքում, ինչպես կռունկ բանդարկված,
Ձգտում է, տենչում դեպի բարձունքներ, ուր երամ կազմած
Սավառնում են սուրբ հոգիներն ազատ, անցավոր նախնյաց։
Չգիտեմ ինչու,՞ բախտս այսքան շուտ, լքեց ինձ հանկարծ,
Մոլորված թողեց լաբիրինթոսում կյանքիս մթագնած,
Աննահանջ ցավը , ինչպես բորենի ժանիքներ սրած
Կրծում է սիրտս անողոքաբար, չար ու գազազած։
Աստված իմ՝ հույս տուր սրտիս վհատած, չմարի հանկարծ,
Լույս տուր՝ պայծառի կյանքս, դարդերից արդեն մոխրացած,
Առագաստ դարձիր, դառնության ծովում նավակիս սուզված,
Ողորմյա դու ինձ, փրկության ափ տար,ով՝ տեր իմ աստված։
Արտավան Սահակյան 15.09. 2019