Երբ կսիրես, չմոռանաս, Որ ՄՈՐ սիրուց ջինջ սեր չկա, Երբ կխոսես, չմոռանաս, Որ ՀՈՐ խոսքից ճիշտ խոսք չկա... ՈՒ թե քայլերդ քեզ կտանեն Այս աշխարհի բարձունքներին, Չմոռանաս, ծունկտ ծալես ՈՒ խոնարվես ծնողներիդ
Ասում էիր թե սիրում ես,
Ուրեմն ինչու՞ հոգիս կարդալ
Դու չես ուզում,
Ասա՛, ինչու՞ իմ կարոտը
Քեզ չի հասնում։
Կարևո՞ր է, թե լեզուս
Քեզ ինչ է ասում։
Ինչու՞, ասա՛, սրտիս զարկին
Խուլ ես մնում։
Չէ՞ որ սրտիս ամեն զարկը
Սեր է երգում։
Չէ՞ որ հոգիս գիշեր֊ ցերեկ
Քեզ է կանչում։
Քեզ ի՞նչ է պետք, որ շուրթերս
Սերս հայտնեն,
Ախր մարմնիս ամեն բջիջ
Քո խենթ սիրո կնիքն ունեն։
Կու՞յր ես, ի՞նչ է, աչքերիս մեջ
Սիրո օվկիանը չե՞ս տեսնում։
Երբ շունչդ է շնչիս հասնում
Մարմնիս դողը քեզ չի՞ հասնում։
Չէ՜, այդ ե՛ս եմ, որ խենթի պես
Սիրում եմ քեզ,
Այդպես սիրել դու երբևէ
Ընդունակ չես։
Ա՛յ, երբ սիրես, սիրես ինձ պես
Մարմնիդ ամեն մի բջիջով,
Այն ժամանակ երևի