Мой родны кут, як ты мне мiлы!.. Забыць цябе ня маю сiлы! Не раз, утомлены дарогай, Жыццём вясны мае убогай, К табе я ў думках залятаю I там душою спачываю... I там душою спачываю...
Захавалася старажытная легенда, якая апавядае пра вытокі назвы горада. У далёкія часы жыў у гэтых краях волат Осіп(Восіп) Лабутенок. Бацька яго служыў лесніком у князя і вельмі добрасумленна, за што нярэдка бываў жорстка біт аматарамі папаляваць у княжых лясах. Восіп ад уласных прынцыпаў не адыходзіў і аднойчы ўбачыў, як княскі сотнік з дружыннікамі прывязалі старэйшага Лабутенка да дуба і збіраліся падпаліць за тое, што ляснічы прыгразіў расказаць гаспадару зямель аб недазволеных ловах у пушчы, дзе мог паляваць толькі сам князь і яго госці. Абураны Восіп, які валодаў незвычайнай сілай, расправіўся з дружыннікамі і адправіўся ў княжацкі замак, разлічваючы на справядлівасць. Які ўцёк ад расправы сотнік ўжо паспеў ўвесці князя ў зман, але мудры ўладар ўважліва выслухаў Восіпа і прыняў да сябе на службу, а сотніка загадаў пакараць смерцю. Волат многія гады служыў князю верай і праўдай, а потым папрасіўся бліжэй да зямлі. Правіцель дазволіў вернаму воіну жыць у тым месцы, дзе быў леснік...Ещё Захавалася старажытная легенда, якая апавядае пра вытокі назвы горада. У далёкія часы жыў у гэтых краях волат Осіп(Восіп) Лабутенок. Бацька яго служыў лесніком у князя і вельмі добрасумленна, за што нярэдка бываў жорстка біт аматарамі папаляваць у княжых лясах. Восіп ад уласных прынцыпаў не адыходзіў і аднойчы ўбачыў, як княскі сотнік з дружыннікамі прывязалі старэйшага Лабутенка да дуба і збіраліся падпаліць за тое, што ляснічы прыгразіў расказаць гаспадару зямель аб недазволеных ловах у пушчы, дзе мог паляваць толькі сам князь і яго госці. Абураны Восіп, які валодаў незвычайнай сілай, расправіўся з дружыннікамі і адправіўся ў княжацкі замак, разлічваючы на справядлівасць. Які ўцёк ад расправы сотнік ўжо паспеў ўвесці князя ў зман, але мудры ўладар ўважліва выслухаў Восіпа і прыняў да сябе на службу, а сотніка загадаў пакараць смерцю. Волат многія гады служыў князю верай і праўдай, а потым папрасіўся бліжэй да зямлі. Правіцель дазволіў вернаму воіну жыць у тым месцы, дзе быў лесніком яго бацька, а ў падзяку за службу надзяліў зямлёй і лесам. Мясцовасць, дзе асёў волат, па імені гаспадара і назвалі Восиповичи, а затым Асіповічы.
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 8
Забыць цябе ня маю сiлы!
Не раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
I там душою спачываю...
I там душою спачываю...