03.2024г
Душой і сэрцам з «Гомсельмашам»
Чэсна прызнаюся: я ніколі не працавала на заводзе «Гомсельмаш», але заўсёды была ў яго закаханай. І не толькі таму, што ў часы маёй маладосці завод быў магутным і велічным прадпрыемствам Савецкага Саюза, не толькі таму, што вельмі шмат маіх знаёмых і землякоў падаліся туды працаваць пасля заканчэння школы альбо іншай навучальнай установы, а больш за ўсё таму, што туды трапіла працаваць мая сястра. А ўжо потым, намнога пазней, калі стала пытанне аб пераездзе маёй сям’і ў Гомель, кватэру адразу рашылі купляць на Сельмашы. Здаецца, калі было, а вось ужо 19 гадоў мы з мужам жывем на вуліцы Багданава, зусім блізка ад завода. Мяне ўсё задаволіла тады тут: побач паліклініка, школа, музычная школа, магазіны.
А што яшчэ трэба было для нашай вялікай, на той час, сям’і. Дачка Вольга пайшла працаваць настаўніцай у сярэднюю школу №45 (зараз яна там намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце), унук Кірыл (яе сын) пайшоў у першы клас. У тую ж школу пайшлі і нашы прыёмныя дзеці Валянцін і Насця. Маёй хворай маці і цётцы (роднай сястры маці), што пераехалі жыць да нас, таксама было добра: урачы побач.
Ды і вуліца Багданава невялічкая, ціхая. Па ёй рухаюцца толькі тралейбусы і легкавыя аўтамабілі. Да таго ж летам яна патанае ў зелені дрэў! Прыгажосць!
Але ж вернемся да маёй сястры, аб якой мне, уласна кажучы, і хочацца распавядаць чытачам. Завуць яе Валянціна Мікалаеўна, прозвішча па мужу – Кірыкава. Тое, што яна вельмі любіла і любіць свой “Гомсельмаш”, я ў гэтым упэўнена на сто працэнтаў.
Дзявочае наша прозвішча – Васілеўскія. Нарадзіліся ў весцы Сінічына Буда-Кашалёўскага раёна. Нас у бацькоў – трое: я, Людміла – старэйшая, сярэдняя сястра - Валянціна і малодшы брат - Мікалай. Усе мы скончылі Гомельскі тэхнікум чыгуначнага транспарту. Сястра пасля заканчэння тэхнікума ў 1978 годзе па накіраванню паехала працаваць бухгалтарам у горад Тамбоў, дзе была тры гады. Можа б там і засталася назаўсёды, але наша маці вельмі сумавала па ёй, хвалявалася, што так далёка яе дачушка, таму настаяла, каб сястра вярнулася дамоў. І вось у верасні 1981 года Валянціна вярнулася ў родныя мясціны і пачала шукаць працу бухгалтара ў Гомелі. Дапамог ёй ў той момант зямляк Шчыракоў Віктар, якога выпадкова сустрэла. Ён сам працаваў на “Гомсельмашы” і параіў пайсці ў аддзел кадраў менавіта на свой завод, бо, на яго погляд, гэта - лепшы варыянт.
Сястра так і зрабіла. У аддзеле кадраў ёй прапанавалі месца бухгалтара у цэх сетак і падстанцый. 21 верасня 1981 года яна прыступіла да сваіх абавязкаў бухгалтара ў гэтым цаху. Я з гонарам магу сказаць, што мая сястра – сапраўдны бухгалтар, адданы заводу “Гомсельмаш”, бо адпрацавала там 37 гадоў. Былі павабныя прапановы перайсці бліжэй да месца жыхарства (а жыве Валянціна Мікалаеўна ў мікрараёне “Мельнікаў луг”), але свайму любімаму заводу яна не здрадзіла. Валянціну Кірыкаву вельмі любілі і паважалі ў калектыве, бо яна заўсёды была яго душой. Цёплая і прыязная абстаноўка існавала там дзякуючы ёй. Мая сястра была заўсёды шчырая і сумленная ў працы і ў адносінах да сваіх калег.
У бухгалтарскіх справах быў парадак, да яе парад і прапаноў прыслухоўваліся, з ёй раілася кіраўніцтва. Валянціна Мікалаеўна ўсім прыходзіла на дапамогу, шмат вопыту перадала маладым спецыялістам, якія прыходзілі на завод. Неаднаразова яна атрымоўвала ўдзячныя пісьмы і падарункі за добрую працу.
Дачка Алена таксама пайшла па ступенях маці і стала бухгалтарам. І, што прыемна, прыйшла таксама працаваць на завод. Спачатку бухгалтарам у механічны цэх, а потым стала начальнікам аддзела завода. Тут сустрэла свой лёс – Уладзіміра Уткіна, які зараз працуе начальнікам аддзела завода. Зараз Алена Аляксандраўна знаходзіцца ў дэкрэтным водпуску, бо гадуе маленькую дачку Яраславу, якой яшчэ толькі паўгодзіка. Старэйшая ўнучка Валянціны Мікалаеўны - Аляксандра вучыцца ў шостым класе. Шчаслівая бабуля толькі радуецца сваім дзяўчынкам.
Цікавай адбылася і сустрэча маёй сястры са сваім мужам Аляксандрам Кірыкавым. Ён вучыўся разам з нашым малодшым братам, жыў у суседняй вёсцы. Аднойчы, на свята 9 Мая, прыехаў да брата ў госці, каб разам схадзіць на дыскатэку ў клуб і пазнаёміцца там з дзяўчатамі. Але, убачыўшы Валянціну, больш нікуды не пайшоў. Гэта было каханне з першага погляду. 11 студзеня сям’я Кірыкавых адзначыла ртутнае вяселле – 38 гадоў сумеснага жыцця. Аляксандр Мікалаевіч працуе машыністам цеплавоза ў Гомельпрамбудзе 40 гадоў. Як і жонка, месца працы не мяняе.
Пра свой сельмашаўскі калектыў, пра справы на заводзе, пра ўсе ўдачы і непрыемнасці сястра заўсёды дзялілася са мной. Таму я была ў гушчы ўсіх падзей завода, асабліва цэха сетак і падстанцый, радавалася альбо хвалявалася за іх разам з сястрой. Памятаю, як аднойчы, калі калектыў цэха рыхтаваўся да ўдзелу ў завадскім конкурсе, я прыязджала са сваімі прапановамі і ідэямі (як культработнік на той час), каб дапамагчы. І мне выпісвалі пропуск прайсці ў цэх. Мяне яшчэ больш тады ўразіў завод, уразілі яго магутныя камбайны, якія стаялі ў шэрагах. Дарэчы, тады калектыў сястры заняў прызавое другое месца, гэтаму я рада, бо там была ўкладзена і часцінка маёй душы.
Непрыкметна пралятаюць гады. Валянціна Мікалаеўна зарз на Яна - ветэран працы. Пра справы яе любімага “Гомсельмаша” ёй расказваюць зяць дачка - вельмі актыўныя ўдзельнікі ўсіх культурных і спартыўных мерапрыемстваў завода. Цяпер мы з сястрой дапамагаем ім, калі гэта неабходна. У 2022 годзе наша Алена з мужам Уладзімірам удзельнічалі ў Рэспубліканскім конкурсе працоўных сямейных дынастый сярод прамысловых прадпрыемстваў, які праходзіў у Мінску ў ПК трактарнага завода, дзе мы с сястрой таксама бралі ўдзел і выконвалі разам песню “Мая радня”. Агульны стаж Кірікавых – Уткіных на заводзе складае 215 гадоў. Ад Беларускага Саюза жанчын нашай групе быў уручаны Спецыяльны прыз. А ў адным з кастрычніцкіх выпускаў праекта БелТА “Беларускі набытак. Людзі. Прадпрыемствы. Гарады.” героямі перадачы стала працоўная дынастыя Кірікавых – Уткіных на чале з маёй сястрой. Ці ж гэта не гонар!
Валянціна Мікалаеўна, безумоўна, і зараз жыве і крочыць побач з “Гомсельмашам”, адгукваецца на ўсе запрашэнні на святочныя мерапрыемствы, што дае магчымасць пабачыцца з многімі знаёмымі, якія яшчэ працуюць ці працавалі на заводзе. Сястра часта ператэлефаноўваецца і сустракаецца са сваімі сяброўкамі па цэху.
А вось зусім нядаўна ў рамках правядзення Рэспубліканскай навагодняй дабрачыннай акцыі “Ад ўсёй душы” у Белай гасцінай Палаца Румянцавых – Паскевічаў Валянціна Мікалаеўна была ўзнагароджана “Дыпломам даравальніка” за посцілкі і ручнікі, сатканыя нашай бабуляй, якія яна аддала бязвыплатна для фондаў музея. Пра выставу посцілак пісалі ў газеце “Гомельская праўда” у лістападзе 2023 года.
Вось такая шчодрая душа аказалася ў маёй сястры. Нам усім можна толькі браць прыклад з яе. Валянціна Мікалаеўна – моцная духам жанчына, старанна пераадольвае ўсе перашкоды на сваім шляху і вучыць рабіць гэта другіх. Лічу, што на такіх сумленных і працавітых людзях, як мая сястра, трымаецца і паспяхова развіваецца наш любімы завод “Гомсельмаш”.
Я ганаруся табой, мая дарагая сястрычка Валянціна!
З павагай, Людміла Стахавец.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 26
Валюша всех тебе благ.