სული კანკალებს,როგორც ფოთლის ტანჯული სუნთქვა,

შემოდგომაა და მივდივარ ბაღისკენ მარტო,
სუროს ატოკებს ბნელფრთიანი საღმოს ბრძოლა
გარდაცვლილ ფოთლებს აკაცია სიცილით დარდობს,
და ხმაურობენ ქარაშოტში ნაზი ფოთლები,
ფარული მოთქმით ჩემს ოცნებებს მიაცილებენ,
და ჩემს სიყვარულს,შემოდგომის წვიმაში შობილს,
მკვდარი ფოთლები სასოებით დაიტირებენ.
მესმის მუსიკა,საუცხოო,ანკარა,ნაზი,
ფოთოლთ ტალღები ჩემს გადაღლილ გრძნობებს ებრძვიან,
ლოცვა მკიდია გულზე,როგორც კეთროვანს ზარი,
და შენს ფანჯრებთან ხეტიალი ჩემი ბედია...