მე სიყვარულის ქუჩაზე ვცხოვრობ,
ჩემ ქუჩას მუდამ აწვიმს აპრილი.
აქ სათნოების ხეები ყვავის,
ფარავს დიაცის წმინდა მანდილი.

აქ ალუბლები ფიფქებს ერთვიან,
ზამთარშიც ყვავის ჩემი ვარდები.
დაბადებიდან "ორჯერ მოხუცი,"
მე სიბერეშიც არ დავბერდები.

არ დავბერდები, გული არ დათმობს,
თავის ოცნებას სიზმრად ახდენილს,
ერთგული, წრფელი გულის სანაცვლოდ
უსამართლობის ცრემლებს დადენილს.

აქ განთიადი ვარდისფერია
და ძოწისფერი ადგას დაისი.
ფუთფუთებს გული გულდაღალული,
აქ დეკემბერშიც ხარობს მაისი.

ჩემ ქუჩას სუფთა ზეცა დაჰნათის,
ცურავს ფაფუკი ღრუბლის ქულები.
მიწმენდილ ციდან ცრემლებს ვაწვიმებთ
გულო, გულში თუ არ მეგულები.

აქ ღიმილები სევდიანია,
აქ სიყვარული რწმენის სვეტია,
არ დავიწყება, რწმენა, იმედი
და ერთადერთი ჩემი ღმერთია.

სიყვარულია - მტრობის სანაცვლო,
აქ ბოროტებას აღარ გითვლიან,
სიკეთე ხარობს დაუსაბამო,
აქ სიკეთეში ღიმილს გიცვლიან.

აქ სიყვარულის ხეები ხარობს,
აქ ბეღურაც კი მერცხლის დარია,
ლექსია გრძნობის თანაზიარი,
აქ ავდარშიც კი თბილი დარია.

ჩემ ქუჩას ატმის ალებ მოდებულს
გზააბნეული მგზავრიც სწვევია.
წერილებს ვგზავნი უმისამართოდ,
- წაუკითხვი მიბრუნდებიან.

მერე რა თუკი გადავიღალე,
აქ ხომ ოცნების მწვერვალებია?!
იმ სიყვარულით - ჩემში რომ სძინავს -
ჯერაც არავინ შემყვარებია.

აქ ცისარტყელის ფერები მოსავს
ფიქრებს -ჭადრებს რომ შეჰპარებია.
აქ მიწას ასდის ტკბილი სურნელი,
აქ შემოდგომა ქარვისფერია...

ვწერე, ვწერე და ვეღარ გამოვთქვი,
ჩემ გულს რა გრძნობაც დაუფლებია.
ქუჩა დაჩითულ ხალებს რომ ითვლის
გატარებული ჩემი წლებია.

მიყვარხართ!