დავდივარ ყოველ დღეე...

ვიხსენებ წარსულს...ცრემლებად ვიღვრები...საოცარია...ვიფი​ტები ვშრები და მაინც ვსუნთქავ....ვეძებ მიზეზს...მიზეს ცხოვრებისა..ცხოვრების გაგრძელებისა...მაგრამ პასუხიი?პასუხი რაა...ბედნიერება უბრალოდ მოკვდა!მოკვდა ერთმა დღემ შეიწირა!ერთმა დღემ დაანგრია ცოვრება მაგრამ....პასუხიი...ხო აი გამახსენდა პასუხიი..."შეეგუე"...! შევეგუო?იმას რომ ერთ დღესაც ყველაფერი დამთავრდება??თუ მთავრდება დამთავრდეს!!! აღარ შემიძლია ამდენი ლოდინი..მღლის..მტკივა,უსაშველოდ მტკივა მოლოდინი..აღარ შემიძლია ასე უმოქმედოდ ჯდომა,მაშინ როცა შენს თვალებში შიშს ვხედავ...ნუთუ ჩემსავით შენც გეშინია რომ ერთ დღესაც გულის ცემა შეწყდება და ვეღარ მოვალ შენთან?. ვწუხვარ ასე ძალიან რომ გადტკინე...მე ვერ შევძელი და განვლილი ღეები ვერ წავშალე ჩემი ცხოვრებიდან..ან როგორ წავშალო როცა ტკივილთან ერთად ბედნიერი დღეც ბევრი იყო..აი ისეთი ახლა რომ ვეღარასდროს ვეღარ იქნება...შენ იცი რომ ჩემთან არავინ მოსულა მაშინ როცა მჭირდებოდა...მხოლოდ შენ მყავდი და ეს სავსებით საკმარისია ჩემთვის...შენს გარდა ვერც ვერავინ ვერ მიგებს...უსიტყვოდ გესმის ჩემი და მხოლოდ ეს არის აზრი ცხოვრების გაგრძელებისა..ვიცი რომ ჩემი წასვლა გატკენს და არ შემიძლია გაგიმეტო ამ უსაშველო ტკივილისთვის..თუმცა ხომ იცი არა ჩემი არსებობა დედამიწაზე დროებითია.? არაფერია სამუდამო და მათ შორის არც მე..სული მეხუთება ვეღარ ვსუნთქავ,ბედნიერება ჩემგან შორს დგას და ცინიკურად დამცინის..მე ვეღარ ვარჩევ ფერებს,ვერც გათოშილ სულსა და სხეულს ვითბობ..გთხოვ ნუ მიმატოვებ,სანამ ცოცხალი ვარ,სანამ ჯერ კიდევ მესუნთქება (თუმცა აღარ მაქვს სუნთქვის ხალისიც), ნუ წახვალ ჩემგან..თუ მიმატოვებ იქ დასრულდება ყველაფერი,ჩემი არსებობაც...შენ ხომ იცი რომ შენს გარეშე მე არავინ ვარ..იმდენად ვარ შენს არსებობას შეჩვეული, იმის წარმოდგენაც კი რომ ერთ დღესაც აღარ მეყოლები უსაზღვრო ტკივილს იწვევს ჩემში..არვიცი ამ ყველაფერს რა დავარქვა, მაგრამ არაფერია ისე როგორც უნდა იყოს..ყველაფერი უფერულია, არაფერს აღარ აქვს აზრი..რაღაც იმდენად მტკივა შიგნიდან რომ ვეღარაფერს აღვიქვამ ფერადად..ცრემლები ყელში მეჩხირება და ტკივილნარევი ღიმილით ვიღიმი..(ხალხს კი გონია რომ კარგად ვარ)..რა მარტივია ხალხისთვის უველაფერი..ამ დროს კი მე ვერაფერს,სულ ვერაფერს ვშველი საკუთარ თავს..იმდენად დიდია ჩემში უშენობის შიში რომ ვერ ვცოცხლობ.