Бир куни у тунда кўргантушидан таъсирланиб узоқ ўйсурибди ва вазирини чақириб:— Тайёрлан! Саройданташқарига чиқамиз, — дебди.Бироздан сўнг икковлоноддийкийиниб, йўлда кетибборардилар. Бир қишлоққаетганларида подшоҳ тушидакўрган жойни таниб қолди.Атрофда одам кўп, ҳамма ўзиши билан банд.Шундоққина ерда биродамнинг жасади ётар, ҳечкимунга эътибор ҳам бермасди.Шунда подшоҳ одамлардансўради:— Бу кимнинг жасади,биродарлар? Нега у бундайхорликда ётибди?— Э, сўраманг, меҳмон! Бууятсиз бир ароқхўрнингжасади, — деб жавоб бердибир одам. У менинг қирқйиллик қўшним эди. Танолишкерак, жуда моҳир тақачибўлган. Эртадан то қоракечгачатиним билмай ишлар, аммоқаердаки ароқ бўлса, бор-будини бериб бўлса ҳам сотиболарди. Уйига фоҳишаларнибошлаб келишдан ҳамтоймасди, бугун биттасини,эртасига бошқасини...Агар ишонмасангиз,бошқалардан ҳам сўранг,марҳумни бирор мартажамоатбилан ҳеч ким кўрмаган...Бир фурсатдан кейинодамлартарқалиб кетишди.— Юринг, шоҳим, биз ҳамкетайлик, — деди вазир.— Йўқ! — деди подшоҳ. —Менкўрган тушимнинг ҳикматиниҳали тушуна олганим йўқ.Жасадни олиб кетамиз. Сенғамема, уни ювиб, кафанлабкўмишни ўзм уддалайман.Фақат ювиш учун жой топсак,кифоя...Икколвон жасадни кўтариб,нариги қишлоқдаги масжидсари йўл олдилар. Жасадникафанлар экан, марҳумюзидаги нурни, лабларидагимаъноли табассумни кўрибхаёлларидан: «Бу одамқўшнилари айтганидек ёмонкимсага ўхшамайди-ку» деганўй ўтди. Барча ишлар битгач,вазир:— Шоҳим, бу одам тўғрисидаянглиш фикрэшитмадикмикин?Марҳумнингяқинлари, бола-чақаларинисуриштириш керак шекилли,—деди.— Тўғри айтасан, — дедиподшоҳ. — Сен шу ерда тур,мен унинг уйига борибкеламан.Подшоҳ сўраб-суриштириб,марҳум яшаган уйни топди.Эшикни очган маъсумагинааёлшоҳнинг сўзларини диққатбилан тинглар экан,мусибатнимардона қаршилашгаҳарчандуринса-да, кўзидан оққаншашқатор ёшларини тияолмади.— Менинг эрим ўзи бир оламэди, — деди аёл. Эртаданкечгача тиним билмай ишлаб,топган пулига уйга ароқ олибкеларди. Кейин буларниҳамқишлоқларим ичмасин,деяҳожатхонага тўкарди.Баъзидауйимизга ахлоқи бузуқаёлларни ҳам етаклабкелардива «Мен сизларнингвақтингизни сотиб олдим-а?»деб сўрарди. Улардан тасдиқжавобини олгач, «Энди манабуерда ўтириб, тингланглар»,дерди. Мен эса уларга имон-эътиқод ҳақида Аллоҳ қодирқилганича ўргатардим. Эримқишлоғимиздаги масжидгабормас, ибодат учун қўшниқишлоқдаги масжидгақатнарди.Сабабини сўрасам, «Шундайимомнинг ортида турибибодатқилгинки, қулоқ қоққагингдақаршингда Каъбани кўргин»,деган эди… Одамлар эримнингишларини нотўғритушунишарди. Бу ҳақда унгакўпайтганман. Бир куни:— Қўшнилар сиз ҳақингиздаёмон ўйлашяпти, ишқилибжанозангиз ўртада қолмасаэди, — дедим. Шундан кейинэрим ўзи учун қабр ковлабқўйди. Мен яна эътирозбилдирдим:— Қабр кавлаш билан иштугамайди, ахир сизни кимювиб, ким кафанлайди, кимкўмади? — дедим.— Хўш-хўш, у нима деди? —шошиб сўради подшоҳ.— У табассум қилиб, «АхирХудобор-ку, хотин. Менинг ўлигимкўчада қолмайди! Одамларбўлмаса, подшоҳ бор!..»деди...
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 4