Дзедавы ліпы

Нараджаецца дзень. Цеплынёй
Росны ліпеньскі ранак спавіты.
Як асілкі, вясковы спакой
Сцерагуць дзве сяброўкі ліпы.
У іх макаўках - банты- аблокі,
А у шатах іх - гул застольны:
Паспытаўшы мядовага соку,
Ў кветках хмельна пяюць пчолы.
Мімаволі застыне рука
У жагнанні святым малітоўным.
Паўнаводная часу рака
Зноў прыб’е ўспамінаў човен.
І у ранішняй светлай мальбе
Я ўбачу прашчураў лікі,
Словы бацькі згадаю: “Твой дзед
Пасадзіў для ўнукаў ліпы,
Каб, як вырастуць, пасталы
Плялі спрытна з ліпнёвага лыка,
Каб трашчалі ў хатах сталы
Ад салодкага мёду ліпавага”.
Шмат вады ўцякло з той пары,
Толькі дзедаў наказ не забыты:
Як рэліквія роду - ў двары
Дзве прыгожыя сталыя ліпы.
Продкаў скарб назаўжды зберажу,
Не зняверуся ні на хвілінку:
Ні сякеры, ні нават нажу
Не дазволю крануць хоць галінку!
25.07.2021