არ მომწონს, სადაც მამაკაცები საკუთარ ცოლებს ისე აცმევენ, როგორც მეძავებს და აძლევენ უფლებას ურცხვად გამოაჩინონ სხეული. სამყარო, სადაც ქალებს არ უნდათ ბავშვები, მამაკაცებს კი – ოჯახი. სამყარო, სადაც მამების მანქანებზე მომჯდარ ლაწირაკებს საკუთარი თავი ყველაზე წარმატებული ჰგონიათ, ისინი კი, ვისაც თუნდაც სულ მცირე ძალაუფლება აქვთ, ყველანაირად ცდილობენ, გაგრძნობინონ თავი არარაობად. სამყარო, სადაც ადამიანები ალკოჰოლით სავსე ჭიქით აცხადებენ, რომ ღმერთის სწამთ და სინამდვილეში წარმოდგენა არ აქვთ არც რწმენაზე, არც საკუთარ რელიგიაზე. სამყარო, სადაც ზრდილობა სირცხვილად ითვლება, რიდი კი – ნაკლად. სამყარო, სადაც ადამიანებმა დაივიწყეს სიყვარული და მხოლოდ ქორწინების საუკეთესო ვარიანტს ეძებენ. სამყარო, სადაც
(სიტყვევი რომელიც ყველა ბიჭი და ქმარი უნდა დააფიქროს )მეც ბიჭი ვარ მაგრამ მაინც უბრალოდ არ მესმის როგორ შეგიძლიათ უყვიროთ ან უარესი, ხელი აწიოთ ადამიანზე და შემდეგ ღამე მშვიდად დაიძინოთ მის გვერდით, მაშინ როცა ის მთელი ღამე ცრემლებს ყლაპავს და თავს ძლივს იკავებს, რომ ხმამაღლა არ იტიროს, ისიც იმიტომ რომ არ უნდა გაიგოს როგორ ატკინეთ გული,
არ მესმის როგორ უნდა წახვიდე სხვა ქალთან მას შემდეგ რაც ის გკოცნის და გეუბნება რომ სამსახურიდან მალე დაბრუნდე, თორემ მონატრებისაგან მოკვდება.
როგორ უნდა დაიძინო სხვის გვერდით მაშინ როცა იცი რომ მას არ სძინავს და შენზე ნერვიულობს, სად ხარ, ან რას აკეთებ...
როგორ არ უნდა გაგიჩნდეს სურვილი აჩუქო რაღაც მცირედი იმ ქალს, რომელმაც ყველაზე ძვირფასი - შვილი უნდა გა