Предыдущая публикация
Воспоминание о событии 4 года назад
ДАЖЫЛАСЯ
Маладою як была,
Звалі прыгажуняю,
Можа, прауда, можа, не-
Вось сяджу і думаю.
Я цяпер з сябе дзіулюся:
Ну дзе ж усё падзелася?
У люстэрка глянуць - страх,
Столькі жаху у вачах.
Твар у маршчынах,
Сівавата, тауставата,
А парою глухавата!
Каб такое хто сказау,
Можа зазлавалася,
Пра сябе сама пісала
Толькі пасміхалася.
Годы мчаць, нібы абозы,
Як з гары, з размахам...
Стала лёгкаю на слёзы,
Як на куст сабака.
Шпарка бегаць не магу,
Ногі заплятаюцца,
Гне мне спіну у дугу,
Цяжкай стала задніца.
За сваіх душа баліць,
Сэрца разрываецца,
Яшчэ ж хочацца пажыць,
А жыццё канчаецца.
Адным словам - дажылася...
Быць такой не думала,
Не дажыць бы да такога,
Ды не стаць бы пугала.
І злуюся, і смяюся
Сама над сабою.
Цяжкавата мне парой,
Але хвост дугою!
Следующая публикация
Комментарии 5