Сёння мы пабывалі ў Дрыбіне, у раённым цэнтры Магілёўскай вобласці, на вялікім кірмашы....

І не абышлося без фота.... А людзі, прысутныя тут, вельмі, нават прыгожа, пазіравалі..
"Дрыбінскія таржкі" - гэта з аднаго боку адраджэнне кірмашовай традыцыі, а з другога - папулярызацыя беларускіх народных промыслаў, народнай творчасці. Да таго ж на кірмашы можна не толькі набыць арыгінальныя рэчы, але і самому навучыцца рабіць нешта з дрэва, саломы, лазы, пацерак... І вядома ж, з воўны. Валёнкі - гэта галоўны тавар дрыбінскіх шапавалаў. І менавіта гэты незаменны ў зімовы перыяд абутак знайшоў сваё адлюстраванне ў эмблеме фестывалю.
Аксамітны летні вечар ахінуў зямлю,
Я вазёрную сінечу вуснамі лаўлю.
Моўчкі слухаю ў росах песьню салаўя.
Над маім лунае лёсам Беларусь мая.
А над лесам, над сусьветам выпрастаў крыло
Залацісты човен ветах, зорнае вясло.
Стан дзявочы Белай вежы, подых ручая,
Я адной табе належу, Беларусь мая!
Там, дзе гойдае вятрыска залаты мурог,
Паўставалі камяніскі ля тваіх дарог.
Чырванее раньні золак, рэха ў гаях,
А ў грудзях тваіх асколак, Беларусь мая.
Мне краёў чужых ня трэба, як не варажы,
Не хачу чужога хлеба, радасьцяў чужых,
Бо чужына сэрца джаліць, цісьне, як зьмяя,
Бо гукае з дальніх даляў Беларусь мая.
С. Сокалаў-Воюш