Ա՜խ, եթե իմանայի, որ վերջին անգամ ես համբուրելու, որ այս օրը լինելու է կյանքիդ վերջին օրը, ամուր կգրկեի ու կհամբուրեի։Ա՜խ, եթե իմանայի, որ երկոի ժամից մահանալու ես, ու երկու ժամից չի զարկելու սիրտդ։ Քո վերջին համբույրը այնքան ջերմ ու տաքուկ զգացի, որը եղավ մահվանիցդ երկու ժամ առաջ։ Արդեն հինգ ամիս է ինչ ես գոյատևում ու ապրում եմ քո հետ անցկացրաց օրերի կարոտով։ Դու դարձար իմ հրեշտակը։ հինգ ամիս է չկաս, հինգ ամիս է ձայնովդ չես կանչում ինձ։ Ես կարոտել եմ քեզ։Տատ, դարձար իմ պահապան հրեշտակը։
Ա՜խ, երանի կարողքնայի օրերը, ամիսները, տարիները հետ բերել։ Այն օրերը, որտեղ դու կայիր։ Սնցավ հինգ ամիս ու իմ սիրտը ամեն օր եռապատկում է այդ օրերը, իսկ կարոտիս մասին չեմ կարող ասել թե ինչքան է, չէ որ մե
#Իմ պապիկի հայրիկը` Օսիպ Նիկոլաևիչ Ստեփանյանը (ծնված 1911-ին) ևս մեկնել է ռազմաճակատ, որտեղ վիրավորվել է բազմիցս։ Բայց դա նրան չխանգարեց պատվով պայքարել մինչև վերջ ու կյանքի գնով հաղթանակ տանել իր նման շատ հերոսների հետ միասին։