განა იმიტომ გაცალეს თოფი,
როს დაიბადა ოჯახში ვაჟი?
განა იმისთვის ზრუნავდნენ შენზე,
რომ გაზრდილიყავ ჯანმრთელი კაჟი?
ანდა იმისთვის სტეხდა ღამეებს,
თეთრად ათევდა დედა საწყალი?
როცა იყავი ავად, შეუძლოდ,
წუთ- საათობით გესვა წამალი?.
ან როს იდგავდი პირველ ნაბიჯებს,
რომ არ ენახე ძირს წაქცეული,
განა იმისთვის დაგდევდა უკან,
შენზე ზრუნვისგან გიჟად ქცეული?
რას იფიქრებდა, როცა ნატრობდა,
შენგან პირველად გაეგო -დედა!
თუ კი იმ დღესაც მოესწრებოდა,
შენ ასეც გეთქვა--„ვახ ჩემი დედა..“
ბევრად ერჩია მას ლაპარაკი,
შენთვის სულაც არ ესწავლებინა,
ვიდრე შვილს თავის მშობელ დედისთვის,
ეს უღირსობა ეკადრებინა...
შვენო შვილებო, „ოხ ჩემი დედას’’
ვიდრე წარმოსთქვავთ ასე „ამაყად“
ძალიანა გთხოვთ,იქნებ დაფიქრდეთ,
ამაგს ნუ ირგებ
---ამ ქალბატონს მესამე შვილიც უკვდება......... თუ ვერ დაეხმარებით ის ხომ მაინც შეგიძლიათ რომ 15 წამი დაუთმოთ და გააზიაროთ რადგან ეგებ გამოჩნდეს ვინმე კეთილი მდიდარი ადამიანი.....
თხოვთ გაეცნოთ ერთი ოჯახის ისტორიას,რომლის ტრაგედია იწყება 2003 წლიდან.
2003 წელი, გოგა ჯიშკარიანი 6 წლის ასაკში გარდაიცვალა. დიაგნოზი ვერ დაუდგინდა.
2013 წლის 6 მარტს, თენგო ჯიშკარიანი 11 წლის ასაკში გარდაიცვალა. დიაგნოზი ვერ დაუდგინდა.
გიორგი ჯიშკარიანი 11 წლის, დიაგნოზი ვერ დაუდგინდა. ცოცხალია!
გიორგის ოჯახი სოციალურად დაუცველია. ოჯახმა სახლი იპოთეკით დატვირთა და თანხის გადაუხდელობის გამო აუქციონზე გაუყიდეს. ოჯახის წევრები უმუშევრები არიან. დაუდგენელი დიაგნოზით ორი პატარა ბავშვი გარდაეცვალათ. იგივე პრობლემა აქ