Предыдущая публикация
Aramazd Melikyan-ը Բերդ մշակույթի կենտրոն-ի հետ է։
Երեկ` ժամը 21:45-ին ·
Ընդունում եմ Մհեր Միրզոյանի մարտահրավերը։
Նախաձեռնությանը մասնակցում եմ,որպեսզի մատաղ սերնդին փոխանցենք հատկապես մեր տարածաշրջանի նվիրյալ զավակների կենսագրությունը։
Մարտահրավեր եմ նետում Lucine Araqelianին, Arevik Ohanyanին
#իմհերոս
#ԲՄԿ
Գրիգոր Խաչիկի Մեժլումյան
Ծնվել է 1959 թվականի մայիսի 14ին Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքում։ Սովորել է Բերդի առաջին միջնակարգ դպրոցում։ Ուսումն ավարտելուն պես ընդունվել է Երևանի պրոֆ.-տեխ. ուսումանարանի խառատագործության բաժին։ Ուսումն ավարտելուց հետո 1977 թվակնին զորակոչվել է բանակ, ծառայել է Խորհրդային Ռուսաստանի Բելգորոդ քաղաքում, դեսանտային զորքերում։ Ամուսնացել է 1983 թվականին և ունեցել չորս զավակ։ Գրիշոն լինելով հմուտ խառատագործ, պատրաստել է ինքնաշեն զենքեր և ներկայացել մի շարք մրցույթների, Ղազախստանում զբաղեցնելով առաջին պատվավոր հորիզոնականը։ Սկսվեց ազատագրական շարժումը, և նա ձեռնամուխ եղավ զենքեր պատրաստելով և վերանորոգելով։ Գրիշոն օրհասական պահին զենք վերցրեց և մեկնեց ռազմաճակատ......
1993 թվական ապրիլի 16
Գարնան զարթոնքի ծիլ ու ծաղկի, բնության փթթումի, արարումի ամիս և հանկարծ մահվան բոթը, այն էլ շրջանի ճանաչված խառատ, ոսկեձեռիկ Գրիգոր Մեժլումյանի, ով դարձել էր թշնամու կույր գնդակի զոհը։ Հայրենի երկրի հերոս որդիներից մեկն էլ գնաց հավերժություն՝ արժանացած հրեղեն գնդակի համբույրին։ Դադարել էր բաբախելուց մի հրաբորբ սիրտ, որը չհասցրեց ողջ ասելիքը ասել աշխարհին, իր սիրասուն չորս զավակներին, կնոջը, հարազատներին։ Հայրենի թանկ հողի պաշտպան Գրիգորի մարտավայրը Ներքին Կարմիրաղբյուրի տարածքում էր, հայտնի 《Գնդվասակում》 ։ Թշնամին բոլոր ջանքերը ուղղել էր այդ բարձունքը ձեռքում պահելու համար, որտեղից ամիսներ շարունակ հողին էր հավասարեցնում աշխատասեր Ներքին Կարմիրցիների նորովի բարեկարգ գյուղը։ Տավուշի ինքնապաշտպանության ջոկատի տղաների առաջադրանքը թեև շատ դժվար, սակայն հստակ էր, գրավել և պահել շատ կարևոր ռազմավարական նոր ուժերով համալրված՝ կրկին գրոհ սկսեց, այս անգամ՝ հրետանու ուղեկցությամբ։ Գրիգորի դիպուկ կրակոցով լռեց թշնամու տանկը։ Սակայն ուժերն անհավասար էին, և մեր տղաները հարկադրված էին նահանջել։Նահանջող տղաները թանկ վճարեցին, կային վիրավորներ, չկար Գրիգորը, դարձել էր սուրբ նահատակ՝ տալով արյան վերջին կաթիլը, մարող կոպերի մեր ջինջ երկրի արևը, սիրասուն զավակների, հարազատների սիրելի դեմքերը։
Գրիգորը ծնվեց իմաստավորելու իր կյանքը, կյանք, որն այնքան թանկ վճարեց հանուն գալիքի, հանուն նոր սերնդի երջակության։
Ներկայումս Գրիշոյի անունով մարտական դիրք ունենք Տավուշում։
Ճանաչենք մեր հերոսներին........
Следующая публикация
Нет комментариев