«ԿԵՆԱՑ ԳԻՐՔԸ»
Մտամառանս լի մրուրով, գորշավուն, թանձր,
Արցունքիս հետ կաղապարված բեկոր է կարծր,
Քրքրում է ներաշխարհս, իսկ բերանում մեղրահաց,
Ճակատագիր ասեմ դրան, թե կյանքի գիր չլսված:
Ինքս իմ ես-ին շատ անգամ դեմ գնացի,
Բոլոր դժվար էտապներում հաղթեցի,
Պայքարելով խինդ ու ծիծաղ միասին,
Ամեն մեկը մի գիրք գրեց իր մասին:
Ոսկեհյուս իմ հեքիաթները չքացան,
Քաղցրահնչյուն իմ երգերը վերացան,
Հիմա միայն մորմոքի տաղն եմ լսում,
Նրա ներքո հուշերն են լոկ թևածում:
Գարուններս սիրո կարոտ մնացին,
Ծաղիկներս դեռ չբացված թոշնեցին,
Բայց դեռ թուփը մնայուն է ու կանգուն,
Դեռ կբացվեն նոր կոկոններ վարվռուն:
Պատուհանիս ջրի շիթերն են թակում,
Մառախուղն էլ տեսադաշտս է փակում,
Կաթիլ- կաթիլ սրտիս զարկի հետ մեկտեղ,
Սկսում են իմ հին երգը նվագել:
Գարնան շունչ է, ծառ ու ծաղիկն է ժպտում,
Ճնճղուկներն են արևի գալն ավետում,
Ինձ մի նայեք, ծափ ծիծաղով խնդացեք,
Ես մարում եմ, իսկ դուք ծլեք ու ծաղկեք:
Կյանքիս գարունն ինչպես թռավ չիմացա,
Ամառն անցավ, էլի բան չհասկացա,
Աշնան բերքը հավաքել եմ, ամբարել,
Ինձ մնում է ձմռան շունչը վայելել:
. Հեղ.՝Ռոզա Վարդանյան.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 41
Մի շեղիր լավատես հայացքդ ծաղկուն,
Մտամառանդ միայն քեզ չի պատկանում,
Շատ վաղուց տիրույթն է ազգիդ Հայկազուն։
Թող կորչեն այնտեղից մրուր ու թախիծ
Ցվրվեն այլևս, պոկվեն արմատից,
Նրանց տեղ ծաղկեն վարդեր բուրալից
Սնուցեն մտքերդ նոր սիրով անբիծ։
Դեռ շատ գարուններ պիտի կանաչեն
Քո սուրբ խոսքերով շոյվեն, գուրգուրվեն,
Դու նոր սերունդի լույսի ժապավեն,
Հայ ազգի պարծանք, մտքի ապավեն։