Դու այդպես էլ Թանկությունդ չհասկացար... Ոչի՜նչ հոգ չէ... Ես չեմ սիրել,որ հասկանաս... Ես սիրել եմ, որ իմ հոգուն նորից կյանք տաս... Ու թե անգամ թանկությունդ ուշ հասկանաս, Չմեղադրես դու քեզ երբեք. ______ Ե՜ս չեմ ուզել,որ հասկանաս...
Արժեքավոր մարդիկ` հասարակ են, համեստ և պարզ, նրանք չեն ձգտում փառքի, բայց փառքը միշտ ինքնակամ է գալիս նրանց մոտ: Արժեքավոր մարդիկ, չեն սպասում գնահատականների, իրենք իրենց անգին լինելը, արդեն իսկ իրենց վաստակած հարգանքով և արժանապատվությամբ են հաստատում: Նրանք չեն վախենում դիմացինի կողմից նետված ցեխերից, որովհետև միշտ մաքուր են այնտեղից դուրս գալիս, չեն վախենում քարկոծվելուց, որովհետև այդ քարերն իրենց հոգուն չեն հասնում: Նրանք բոլորի հետ հավասար են` մեծի հետ մեծ, փոքրի հետ փոքր, որբի հետ դաժան մանկություն են կիսում, մուրացկանի հետ հացի կարիքը հասկանում, անտունի հետ անձրևից թրջվում, ընկնում են և բարձրանում, սխալվում, կոտրվում, առաջ քայլում: Նրանք գիտեն ի՞նչ են ուզում, ու՞ր են քայլում, իսկ այդ